خاطره‌ها و مخاطره‌ها پیشنهادی که اگر پذیرفته می‌شد….

در تابستان سال ۱۳۶۷پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ مجمع عمومی سازمان ملل و قبول آتش‌بس

توسّط ایران ،بحث بازسازی کشور بشدّت بالا گرفته بود.

در همان روزها نخستین همایش مدیران کلِّ آموزش و پرورش کشور پس از پایان جنگ در خانۀ

معلّم خیابان کاشان در تهران تشکیل شد. وزیر وقت آموزش و پرورش آقای دکتر محمّدعلی نجفی

در دولت اقای مهندس میرحسین موسوی بود و من به عنوان مدیرکلِّ آموزش و پرورش استان

کهکیلویه و بویراحمد در خدمت فرهنگیان آن استان بودم.

پس از بحث و بررسی دربارۀ چگونگی بازسازی کشور پس از جنگ بدیهی است که نظر همۀ

متولّیان آموزش و پرورش بر این بود که باید بازسازی با اولویّت آموزش و پروش آغاز شود.

به منظور تهیّه و تدوین قطعنامه چهار نفر از مدیران کل از جمله بنده انتخاب شدیم.

پس از تشکیل جلسۀ کمیتۀ تهیّۀ قطعنامه من خدمت همکاران پیشنهادی مطرح کردم و گفتم:

معمولاً پس از هر همایش قطعنامه صادر شده و برخی از فرازهای آن در مطبوعات و رسانه‌ها

مطرح شده،پس از چند روز از اذهان و محافل فراموش می‌شود و در بهبود اوضاع اثری ندارد.

دوستان پرسیدند: خوب! پس چه کار کنیم؟

توضیح دادم: من پیشنهاد می‌کنم به جای تهیّه و صدور قطعنامه بیایید نامه‌ای خدمت امام

خمینی(ره) بنویسیم و ضمن بیان مستنداتی برای اثبات نظریّات خود از ایشان بخواهیم که به

مسئولان کشور توصیه فرمایند که به این دلایل آموزش و پرورش در راس اولویّت‌های بازسازی

کشور قرار گیرد.

آن گاه نمونه‌هایی از تجارب بازسازی کشورهای مختلف جهان پس از پایان جنگ دوم جهانی را

بازگو کردم وبرشمردم.

همکاران همه این طرح را پذیرفتند با این شرط که خود مسئولیت نگارش این نامه را عهده‌دار شوم.

من در این نامه ضمن برشمردن تجارب کشورهای مختلف جهان که پس از جنگ دوم جهانی چون

اولویّت را به آموزش و پرورش دادند، هم اکنون در راس قدرت‌های بزرگ اقتصادی دنیا قرار دارند.

از جمله تجربۀ دو کشور کرۀ جنوبی و پاکستان و مقایسه آن دو را به عنوان نمونۀ این‌گونه ذکر کردم:

پاکستان و کرۀ جنوبی پس از پایان جنگ دارای درآمد ملّی تقریبا مساوی بودند. در آن سال کرۀ

جنوبی با دادن اولویّت اول به آموزش و پرورش توانست بیبش از ۹۰ درصد از افراد لازم‌التّعلیم

کشور را زیر پوشش آموزش و پرورش قرار دهد.

ولی پاکستان با عدم توجّه به این امر مهم تنها ۳۰ درصد از افراد لازم‌التّعلیم از جمعیّت پاکستان

را زیر پوشش تعلیم و تربیت قرار داد.

پس از ۲۵ سال درآمد سرانۀ کرۀ جنوبی سه برابر پاکستان شد!!

پس از تنظیم این نامه آن را در جمع همایش مدیران قرائت کردم و به اتّفاق آرا به تصویب رسید.

قرار شد روز بعد طیِّ دیداری با آقای هاشمی رفسنجانی رئیس وقت مجلس شورای اسلامی

توسّط ایشان نامه را برای حضرت امام ارسال کنیم.

روز بعد در مجلس شورای اسلامی طیِّ دیداری که همۀ مدیران آموزش و پرورش کشور با آقای

هاشمی داشتیم ،نامه را جهت تقدیم به محضر امام به ایشان تحویل دادیم.

ولی از سخنانی که در این نشست از آقای هاشمی شنیدیم، احساس کردیم که:

«دم گرم ما در آهن سرد مسئولان کشور نمی‌گیرد!!»

…و چنین شد که امروز می بینیم!

البته من دیگر خبری از سرنوشت آن نامه ندارم!

نتیجۀ تلخی که من می‌گیرم این است که تا مسئولان و متولّیان کشور این حقیقت(اولویّت

نخست آموزش و پرورش) را درنیابند، با تعویض ده‌ها وزیر از هر جناح سیاسی این گرۀ کور

بازشدنی نیست!…که نیست!!

تا نشویی چشم‌های وهمْگین

جور دیگر را نمی‌بینی یقین

دیده‌ها را از توهُّم بازشوی

تا حقایق را ببینی روبه‌روی

#سیدعلیرضاشفیعی_مطهر