برای «فرهنگ‌سوزی» نیازی به «جنگ‌افروزی» نیست. برای «نابودیِ هر فرهنگ» و «مردودیِ اورنگ»، نه نیاز به «کتاب‌سوزی» است و نه «انقلاب‌افروزی»؛ بلکه فقط باید کاری کرد که مردم «کتاب نخوانند» و آن را «صواب ندانند». مردمِ «سیر از کتاب» و «اسیرِ سراب»، از یک «علّامۀ وارسته»،یک «خودکامۀ گُجسته» می‌سازند و عمری به جایِ «بندگی خدا»

مشورت، رایحه‌ای از ریاحین خلّاقیّت و لایحه‌ای از تبیین عقلانیت است. مشورت ،غبار جهل را می‌زداید و بر انوار عقل می‌افزاید. مشورت، پنجره‌ای است که به بوستان سرسبز اندیشه‌ها باز می‌شود. انسان را از تنگنای خودپسندی، خودمحوری و خودکامگی می‌رهاند و در پرتو خود باوری، بربلندای چکاد رفیع مشارکت می‌نشاند. چه بسیار انسان‌‌های کوچک که

«اهل قلم» تنها با «جهل آدم» می‌جنگند. «سلاحشان،واژه» و «صلاحشان،دراژه».است. واژه با «حنجر» سروکار دارد نه با «خنجر». قلمداران از «خشونت بیزارند» و کسی را با «رعونت نمی‌آزارند». «قلمِ نویسای روشنگر» چون «عَلَمِ عیسای پیامبر»، به «جهان،جان» می‌بخشد و به «جان،جانان» را. بیاییم حتّی با واژه «جانی را رنجه» و «انسانی را شکنجه» نکنیم. شفیعی

هر انسان «خودارز» و «خردورز»، سخن حق را از هر کس«می‌گیرد» و آن را «می‌پذیرد». زیرا سخن حق «گفتنی» و «پذیرفتنی»است. ولی سخن ناحق را نه «باید گفت» و نه «شاید شنُفت». انسان خردورز با هیچ «تحلیلی» سخن «تحمیلی» را نمی‌پذیرد؛ زیرا هر انسانی که «عقل» دارد،هیچ «نقل» را بدون «سگال» و «استدلال»نمی‌پذیرد. بنابراین کسانی

ما در «هزارۀ سوم» در «ادارۀ مردم»، آن‌گونه که«بایسته» و «شایسته» است هنوز نتوانسته‌ایم «خرد را قدر بدانیم» و «بخرد را بر صدر بنشانیم». هنوز «لایه‌ای از آفات» و «سایه‌ای از خرافات»، «سیمای به‌کیشی» و «سمای نواندیشی» را پوشانده است. رشد یعنی «پویایی هوده‌نگری» و «رهایی از بیهوده‌گری». و نیز رهایی از «جیرهای تعصُّب» و

«شور،هیجان» است و «شعور،جان». آن،«وهم» را می‌آفریند و این،«فهم»را. شعور یعنی پذیرش «سخن حق» از «دهن ذیحق»، گرچه «خالف» و با آن «مخالف» باشیم. شفیعی مطهر ☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸 خالف:بی‌خبر،بسیار خلاف