چند کلمه ای در باب احترام

دکتر یداله دادگر  با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت :

یادمه هر وقت می رفتیم اتاق ایشون جلوی ما بلند میشد و در باب احترام می ایستاد،سعی میکرد زودتر از ما دانشجویان سلام کنه، با دقت به حرفمون گوش میداد، یادمه اولین جلسه ملاقات با ایشون کتاب “چرا ملتها شکست میخورند از اجم اغلو ” رو بهم هدیه داد و گفت سعی کن این رو بخونی، کلی کتاب دست بچه ها داشت، خیلی ها حتی اونایی باهاشون درس نداشتن اما به ایشون سر میزدن کتاب هدیه میگرفتن، هر وقت در مورد کار تحقیقاتی باهاشون صحبت میکردم ،روند شروع و انجام مقاله مورد نظر رو به صورت دست نوشت روی ی ورقه و در قالب “استوری تلینگ” برامون می نوشت، چند بار توی اتوبوس دیدم ایشون رو، صندلیشون رو تعارف کرد ، بسیار دغدغه دانشجویان رو داشت، بعد از فارق التحصیلی به ایشون سر زدم، بهشون گفتم شاغل شدم، بسیار خوشحال شدند و بعدش توصیه کردند که اگر میشه کمک کنم سایر بچه های دانشگاه رو به محل کارم معرفی کنم تا بیکار نمونن، می گفتن کار واسه دانشجویان فارق التحصیل بسیار مهمه و حداقل کمک میکنه علاقشون رو از این رشته ای که خوندن از دست ندن، حضور امثال ایشون بود که جسم کم جون بهشتی رو هنوز روی دوش میکشید و دانشجویان رو به سمت این دانشگاه سوق میداد، چرا که یادمه قدیمیا، اقتصاد دانشگاه بهشتی رو نه به عنوان یک مرکز آموزش اقتصاد بلکه یک مکتب اقتصاد می‌شناختن، قدیمی ترها، تعصب خاصی روی دانشکده اقتصاد دانشگاه بهشتی داشتن و از اساتید به نام زمان خودشون نام میبردن، علاقه مندان به اقتصاد با شنیدن اسمشون واقعا به وجد می اومدن( بخصوص واسه من که ذهنم با اقتصاد عجین شده)، دکتر دادگر واسه دانشجویان همچین جایگاهی داشت. دلسوز، فروتن و متواضع، احترام گذار ، با سواد و دغدغه مند. قطعا این همه ویژگی مثبت از ذهن پربار ایشون نشات گرفته میشد. باعث افتخار من بود با اساتیدی همچون ایشون آشنا شدم ، آرزوی سلامتی میکنم براشون و تاسف می خورم برای داشگاه و کشوری که چنین افراد توانمندی رو به راحتی کنار میزنه.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع