هر پگاه نو با یک نگاه نو گزین‌گویه‌های مطهر «لینت حلم»،«زینت علم» است. اگر «نسیم دانایی» با «شمیم شکیبایی» نیامیزد، «شعور را ویران» می‌کند و «غرور را سلطان». اگر «زایش دانش» به «افزایش بینش» نینجامد «دانش برای دانشور» و «هنر برای هنرور»، نه «بال پرواز»،که «وبال آز» می‌شود. زیباییِ دانایی نه تنها در «گفتار»،که در

هر پگاه نو با نگاه نو گزین‌گویه‌های مطهر باید «ساعت‌ها را برچید» و «مناعت‌ها را سنجید» ، زیرا «بی‌هوده‌زیستن» و «آلوده‌نگریستن»، چه نیازی به «شورش» و «شمارش»دارد؟ آن که عمری را بدون «هدف»،«تلف» می‌کند، و «صد سال» را «بدحال»می‌گذراند، نه «سودی از زندگی» می‌برد و نه «بهبودی از ارزندگی». شفیعی مطهر ☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸 مناعت:پایداری و استقامت،بلندنظری

هر پگاه نو با یک نگاه نو گزین‌گویه‌های مطهر «روزهای خوب» و «بهروزهای مطلوب»، نه «آمدنی»،که «آوردنی» است و نه «تاختنی»،که «ساختنی» است. باید با «همۀ توان کوشید» و با«همهمۀ جهان جوشید»، و «فردایی بهتر» برای «فردهایی دیگر»ساخت. شفیعی مطهر

هر پگاه نو با یک نگاه نو گزین‌گویه‌های مطهر «جوهر ذکر» چون با «گوهر فکر» بیامیزد، «بینش را نظام» می‌بخشد و «آفرینش را انتظام». «فکر،ذکر را به هدف» می‌رساند و «ذکر،فکر را به شرف». بیاییم به «هدفِ هستی بیندیشیم»، تا از «خَزَفِ پَستی نپریشیم»! شفیعی مطهر ☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸 جوهر:معرب گوهر،اصل و خلاصۀ چیزی،الماس،یاقوت،زمرُّد انتظام :آراستگی و

هر پگاه نو با یک نگاه نو انسان نباید هرگز «لحظه‌ای از زندگی» و «لمحه‌ای از بندگی» را برای «ابراز تنفُّر» و «احراز تکبُّر»، در هر «نَفَسی» و نسبت به هر «کسی»بیهوده هدر دهد. زیرا بیش از این که دیگران «شایستۀ تنفُّرند»،خود «بایستۀ تفکُّرند». انسان در هر «خیز خیرآفرین» بیش از «چیز بنیادین»، به «رامش

هر پگاه نو با یک نگاه نو هر «خودکامه»،خویش را «علّامه» و «انام» را «عوام»می‌پندارد! این «خوی جبّاری» با «بوی استکباری» است، که «شعور انسانی را از او می‌ستاند» و «نور یزدانی را در او می‌میراند». «خشگه مقدّس‌ها» چون «مگس‌ها»، با «نقاب دینی» گرداگرد «قاب شیرینی» را می‌گیرند و «طعم طعام» را نشانۀ «سلام اسلام»