«نشان تامُّل» و «قدرت تحمُّل» هرکس را باید از «بازۀ باد و بروت» و «اندازۀ سکوت» او شناخت. آنان که به جای «گفتگوی بخردانه» به «هیاهوی عامیانه» می پردازند، نه «ظرافت سازگاری» دارند و نه «ظرفیّت بردباری». آن که خود را در «قُلّۀ کمال» و شایستۀ «حُلّۀ جمال» می پندارد، «راه رشد و رشاد» و

آنان که ذاتاً «خوب‌اند»،چه «مطلوب‌اند»؛ ولی آنان که می‌کوشند«خوبی خویش» و «معیوبی دگراندیش» را به عنوان یک «ثبات» برای دیگران «اثبات» کنند، عمری را در «لاف» و «اتلاف» می‌گذرانند. آنان که «زیبایی راز گل را با دیدن» و «فریبایی آواز بلبل را با شنیدن» درک نمی‌کنند، همیشه در «وهم‌اند» و هیچ «نمی‌فهمند» و هرگز با

هر یک از ما در «شکوهمندتربن نقطۀ شکوفایی»، ولی در«بلندترین قُلّۀ تنهایی» ایستاده‌ایم! هر یک از ما «جُدا،جُدا می‌نویسد»،ولی «صدا به صدا نمی‌رسد»! تنهایی،«عالَم را سیاه» و «آدم را تباه» می کند، گرچه نیز می تواند «انسان را بااَفرَند» و «جهان را نیرومند» سازد. باید از «قُلّۀ غرور فرودآییم» و خود را به «حُلّۀ شعور

بیاییم در «طلوع هر طلیعه» و «وقوع هر وقیعه»، خدا را به جای «حاشا،تماشا»کنیم و به جای«ادّعا،دُعا»! بیاییم در «صَفِّ صفا»بایستیم،نه در «جَفِّ جفا». اگر «دیدۀ دل» را به روی «پدیدۀ فضایل» بگشاییم، خدا را در «تبسُّم هر گُل» و «ترنُّم هر بلبل» می‌یابیم. «لحظه‌ای بی‌خدازیستن» و «لمحه‌ای بی‌هُدانگریستن»، «راز روان‌پریشی» و «آغاز کژاندیشی» است.

«موج پرسشگری ژرف» انسان را به «اوج پرستشگری شگرف» می‌رساند. هر انسان به‌وسیلۀ «بازۀ دیدِ بیش» و «اندازۀ تردیدِ خویش»است، که می تواند به «رشاد عقلی» و «ارشاد نقلی» برسد. در نهاد بشر هر «باور» که «بارور» شود، بدون گذر از «پُلِ شک» و «تامُّلِ مِحَک»، آن «باوری بی ریشه» و «تناوری بی اندیشه» است

من از یک «گوهر گران» و «جوهر جهان» سخن می گویم، که «بسی رایگان» است و «بسیار شایگان». آن «عامل افاده» است و «قابل استفاده». ولی چون «جوی آب» و «سوی سیلاب» ، «پیوسته جاری» است و «وارسته ساری» . نه «آنی انگ» دارد و نه «زمانی درنگ». این «زر ارزنده» و «گهر سازنده»، «لحظه‌های