شورا، مشورت و مشارکت (به بهانۀ نُهُم اردیبهشت روز شوراها)

مشورت، رایحه‌ای از ریاحین خلّاقیّت و لایحه‌ای از تبیین عقلانیت است.

مشورت ،غبار جهل را می‌زداید و بر انوار عقل می‌افزاید.

مشورت، پنجره‌ای است که به بوستان سرسبز اندیشه‌ها باز می‌شود.

انسان را از تنگنای خودپسندی، خودمحوری و خودکامگی می‌رهاند

و در پرتو خود باوری، بربلندای چکاد رفیع مشارکت می‌نشاند.

چه بسیار انسان‌‌های کوچک که بسی اندیشه‌‌های نهفته و حرف‌‌های نگفته دارند؛ مشورت روزنی است روشن به باغ ریشه‌‌های روشنایی و اندیشه‌‌های اهورایی.

مشورت، قندیلی از بلور معرفت بر سقف شبستان عقلانیت می‌آویزد و در رگ‌‌های شعور، نیل نور می‌ریزد.

مشورت، رنگ نیرنگ را از رنگین‌کمان فرهنگ می‌زداید و آن را به زیور و زینت مشارکت می‌آراید.

مشاور شایسته، قلبی چون آبگینۀ شفّاف دارد و زبانی چون آیینه، صاف؛

رسته از رنگ تعلّق و گسسته از نیرنگ تملّق.

نسیم مشورت به گل اندیشه، رنگ زیبا و عطر فریبا می‌بخشد؛

البتّه اگر مشاور، آزاد از هر رنگ و نیرنگ باشد و متعهّد به فضایل فرزانگی و فرهنگ.

در قحط‌سالی فانوس کور، مشاور باید اقیانوس نور باشد.

او باید چون مهر بر اوج سپهر بدرخشد و تا ریگزارهای اندیشه را نور بخشد.

اگر زلال مشورت از چشمه‌سار صداقت و صراحت بجوشد،

جرعه‌ای از جریان آن می‌تواند یک کویر از پژمردگی تردید را احیا، و یک بوستان تصمیم را شکوفا سازد.

دیدۀ مشاور باید ژرف بنگرد و ایده را شگرف بنگارد.

اندیشه‌اش از جانش جوانه زند و از ایمانش پشتوانه سازد.

آنان که از شاخسار مشورت گُل نچیده‌اند، از بهار مشارکت چه دیده‌اند؟

اینان از گلستان مدیریت گُل نچیده‌اند، بلکه در گِل چریده‌اند!

بیاییم مشورت را پاس داریم و مشاوران را سپاس گزاریم.

بر پایه «لَقَد کَرَّمنا بَنی آدَم» انسان بماهو انسان شایستۀ تکریم و بایسته تعظیم است.

کرامت انسان – به عنوان اشرف مخلوقات و اعزّ موجودات – ایجاب می‌کند که افکار، اندیشه‌ها،

آرمان‌ها، عقاید و نظریات همۀ انسان‌ها از هر رنگ و نژاد،با هر عقیده و سلیقه، مورد احترام قرارگیرد.

استشاره از انسان‌ها علاوه براین که تحقّق تکریم شخصیت آن هاست، خود فی نفسه موجب

رشد و شکوفایی قدرت تفکّر و خلّاقیّت آنان و نیز باعث حل مشکلات فکری و راهگشای ب

ن‌بست‌‌های اجرایی گیرندگان مشورت می‌شود.

عقل سالم و خرد سلیم حکم می‌کند که همۀ جوامع انسانی با نظر مشورتی همۀ اعضای آن

جامعه و براساس خرد جمعی اداره شود. پذیرش اندیشه، افکار و آرای افراد انسانی باید برای

همۀ مدیران، برنامه ریزان و متولّیان بخش‌‌های مختلف جامعه نهادینه شود.

هر مدیر باید پیوسته خود و عملکرد خود را در آیینۀ نقد و نظر دیگران بنگرد.

خودسازی براساس تکریم شخصیّت انسان‌ها و احترام به عقاید و سلایق دیگران به مدیر این

توان را می‌بخشد که بتواند با تسلیم در برابر حق و حقیقت، جایگاه خود را نه بالاتر از دیگران،

که در خدمت مردم بداند. یافتن ذهن خلّاق و تخلّق به این اخلاق، کاری دشوار است و تلاشی

پیگیر و تکاپویی خستگی ناپذیر را می‌طلبد.

نفس، توسنی تازه و مرکبی براندازنده است. رام‌کردن این توسن و آرام‌کردن این دشمن، عزمی

استوار و اراده‌ای پایدار می‌خواهد. اگر بر این خصم خیره و دشمن چیره دست یابیم، می‌توانیم

دروازۀ بلند مشورت و مشاورت را بر روی تنگنای دل و دماغ خود بگشاییم و مشارکت همگان را

برای تحقّق اهداف جمعی جلب نماییم.

نُهُم اردیبهشت‌ماه روز شوراها را گرامی می‌داریم

و برای همۀ اعضای شوراهای کشور سلامت و موفّقیّت روزافزون آرزو داریم.

سید علیرضا شفیعی مطهر