«زلال باران انفاق»،«ضلال بوران نفاق» را می‌زداید و بر «پایایی نور وفاق» و «پویایی سُرور اخلاق» می‌افزاید. «داشتن مال» و «انباشتن اموال»، آن‌گاه می‌تواند «گزندگی شر» را از «زندگی بشر» بزداید و آن‌گاه «سختی‌ها را درمان» و «خوشبختی‌ها را به سامان» می‌رساند، که در «سیّارۀ زمین» هیچ «آوارۀ اندوهگین» نباشد. همۀ انسان‌ها با «شقوق گوناگون»

ما هیچ «جَلوَتی جُدا» و «خَلوَتی بدون خدا» نداریم. اگر ما خدا را نه تنها در «محفل افلاکی فریش»،که در «دل خاکی خویش»حاضر ببینیم و بدانیم او نه تنها «گفتار و رفتار ما»،که «پندار ما» را نیز می‌بیند و می‌داند، آیا «خویش را به گناه» و «دگراندیش را به اشتباه» می‌آلاییم؟ آیا کسی که خدا

«بنای هر دین آسمانی» یا «مبنای هر آیین انسانی»، «نمایۀ عاری از شر»است و «مایۀ رستگاری بشر». می‌توان با «دیدگاه دینی زیست»،ولی باید بدان با «نگاه زمینی نگریست». آیینی «باهوده» و «ستوده» است، که بتواند از ما و دنیای ما،«انسانی بهتر» و «جهانی برتر» بسازد. شفیعی مطهر دانلود رایگان کتاب‌ها و دیگر آثار این قلم

هر انسانی در «حرای تکوین» از سوی «خدای جهان‌آفرین» به «رسالتی بزرگ» و «ماموریّتی سترگ» برانگیخته می‌شود. اگر با «نگرشی ژرف‌تر» و «نگاهی شگرف‌تر» بنگریم، هیچ «پدیده‌ای» و «آفریده‌ای» نیست، مگر این که از سوی «آفرینشگر حکیم» به «رسالتی عظیم» برانگیخته می‌شود. بنابراین ،«بعثت» برای جهان «بشریّت»، نه تنها ،«فرهیختن کرام»، که «برانگیختن عام» است.

گربه چه «سیاه و چاق»باشد و چه «سفید سیمین‌ساق»، باید چون «وحوش» بتواند «موش» بگیرد. برای ما هر «ستوده‌ای»باید «هوده‌ای» داشته باشد. نه «رای رنگ» مهمّ است و نه «پای لنگ»! شفیعی مطهر

بزرگی در «چیرگی بر خویش» است، نه در «خیرگی بر دگراندیش» . انسان آن گاه به «بلوغ عقلی» و «نبوغ نقلی» می‌رسد، که «خویش را نفریبد» و در برابر «جزم‌اندیش بشکیبد» . شفیعی مطهر