«طاعت خدا» و «اطاعت هُدا»، به وسیلۀ «دانایی» و «توانایی» است. «نهال دانش» با «زلال خوانش» ، به «برگ و بار می‌نشیند» و «سایه‌سار می‌آفریند». بیاییم با «آفتاب بتابیم» و «کتاب را دریابیم»، تا بتوانیم چون «گنجینۀ مِهر اندیشه» بر «سینۀ سپهر همیشه» بدرخشیم و «ننگ شرارت شر» را از «فرهنگ بشارت بشر» بزداییم. ☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️

اگر خدا را در «طلوع آفتاب»نبینیم،در «رکوع بی‌تاب» نیز نمی‌یابیم. اگر صدای پروردگار را در «ترنُّم بلبل» و «تبسُّم گل» نشنویم، نه در «پای منابر»می شنویم و نه در «بنای مقابر». خدا در «زمزم چشمه‌ساران» و «زمزمۀ آبشاران»با ما سخن می‌گوید. کسی که «چشم دل را بگشاید» و «چشمۀ فضایل را بپالاید»، خدا را در

آنان که هنوز«خشونت را شیوۀ شایگانی»و«رعونت را ریوۀ حکمرانی»می‌دانند، «حماقت را نجابت» و «لیاقت را در قرابت»می‌انگارند، «شادی را بیعاری» و «آزادی را بی‌بندوباری» می‌پندارند، «تودۀ ناس را بی‌فرهنگ» و «آلودۀ اختلاس را زرنگ»می‌گویند، اینان «تمدُّن بشری» را در«تفرعُنِ تشری» یافته‌اند و تا رسیدن به«فرهنگ انسانی» و «اورنگ جهانی»، «راهی دراز» و «گذرگاهی پُرنشیب و

«زمینِ مهارْگُسسته» مجهّز به «دوربینِ مداربسته» است. این دوربین با «دیدگانِ نافذ» تا «نهانِ منافذ» را «تیز می‌نگرد» و با«تمییز می‌نگارد». «ریزش هیچ برگی» و «خیزش هیچ مرگی»، بیرون از این «نظم و نظام» و «سلم و سلام» نیست. بنابراین هر گونه «رفتار بشر» و «گفتار خیر و شر»، در «حساب هستی» و «کتاب اَلَستی»،

\ «بهترین امیر» و «برترین مدیر»، و بالاترین «رهبر» برای هر «کشور»، کسی است که در همین«خاک‌وخشت زمین» برای مردمش«بهشت برین»بسازد. حاکمانی که نمی توانند در «زمین بشر» از «زمینۀ شر»بکاهند و «جهان را آباد» و «انسان را آزاد» کنند، فقط از «ترس رعدۀ سرنوشت»،«درس وعدۀ بهشت» می‌دهند. برای حاکم همین بس که «دنیا را

آنان که با «شادی مردُم» و «آزادی و تفاهُم»، «مخالف‌اند»،«خالف‌اند»! کسی که «آزادی انسان» و «آبادی جهان» را «برنمی‌تابد»،ارزش آزادی را «درنمی‌یابد»! او نه «طاقت شادی»،که «لیاقت آزادی» را ندارد. هیچ «انسان» نباید هیچ «فرمان» را بدون «اِقناع» از هیچ «مُطاع» بپذیرد. هیچ «اقتداری» با هیچ «داری» به‌ثبات نمی‌رسد و هیچ فرمانی جز با «نیروی