چه «نادان» و «ناتوان» اند، آنان که «خودارزی را نمی دانند» و «عشق ورزی را نمی توانند». آنان که عشق را «نمی فهمند»،چه در «وهم اند»! اینان در هر «پگاهی» با چه «نگاهی»، از «خواب مستی برمی خیزند» و از «اضطراب هستی می گریزند»؟ عشق به «انسان،سان» می بخشد و به «جهان،جان»! بی عشق نه