پاپلی یزدی در شازده حمام با مهارت و خلاقیت خاصی از شگردهای متنوع ادبیات نوشتاری استفاده کرده و اثری شایسته، خواندنی و ارزشمند خلق کرده است. نثر ساده، صمیمی، خودمانی و نزدیک به زبان محاوره، شما را با متن طولانی کتاب درگیر می‌کند. جملات کوتاه ماضی نقلی و استمراری، گذشته و حال را به همدیگر
خاطرات محمدحسین پاپلی یزدی در شازده حمام برای تاریخ امروز نوشته نشده است. او اصلاً در قامت یک مورخ رسمی در شازده حمام ظاهر نشده است. میشل فوکو – فیلسوف و نظریه‌پرداز فرانسوی – نظریه‌ای با عنوان تاریخ اکنون دارد. فوکو نظریه‌ی تاریخ اکنون را وامدار کانت، نیچه و هایدگر است. او این انبان اندیشه‌ای
یکی از کتاب‌های بسیار خوبی که در گونه‌ی ادبی «خاطره» خواندم، شازده حمامِ محمدحسین پاپلی یزدی است. آن‌هم به‌واسطه‌ی توصیه یک دوست! نه طرحِ جلدِ کتاب چنگی به دل می‌زند! و نه فهرست بی‌ساختارش! و نه حتی صفحه‌ی فیپایش که موضوع کتاب را یزد – اوضاع اجتماعی – ۱۳۳۰ – ۱۳۴۰، ثبت کرده است! و
اگر این ضرب‌المثل «نونی» را در همین معنای ظاهری آن بکار گیریم که ما اهوازی‌ها در شهر خود «نخوردیم نان گندم» ولی در تهران، مشهد، تبریز، شیراز و اصفهان «دیده‌ایم دست مردم»! چه باید کرد؟ و به کجا شکایت برد؟ قبلا نیز این نکته‌ی فلسفی – جامعه‌شناختی در باره‌ی پدیده‌های مشکل‌آفرین اهوازی را نوشته‌ام که
امروز عصر در آخرین روز ماه خرداد که به ضرب و زور نام بهار را یدک می‌کشد، برای شرکت در آیین آغاز فعالیت اجرایی بیمارستان ملاثانی که به همت دفتر مرجع عالیقدر شیعیان، حضرت آیت‌الله العظمی سید علی سیستانی ساخته می‌شود؛ به ملاثانی رفتیم. در این آیین ساده و باشکوه و مملو از صفا و
یکی از موهبت‌های شایسته تقدیر و تکریم دوستِ خوب است. دوستی که کتاب خوبی خریده، خوانده، لذتش را برده و به تو می‌دهد که بخوانی و در لذت او شریک بشوی. شدنِ میشل اوباما این‌چنین ذهن و دلم را درگیر کرد! پنجاهمین چاپِ این کتاب ۵۰۴ صفحه‌ای با ترجمه‌ی خوب دکتر علی سلامی از انتشارات
