نخوردیم نان گندم، دیده‌ایم دست مردم

اگر این ضرب‌المثل «نونی» را در همین معنای ظاهری آن بکار گیریم که ما اهوازی‌ها در شهر خود «نخوردیم نان گندم» ولی در تهران، مشهد، تبریز، شیراز و اصفهان «دیده‌ایم دست مردم»! چه باید کرد؟ و به کجا شکایت برد؟

قبلا نیز این نکته‌ی فلسفی – جامعه‌شناختی در باره‌ی پدیده‌های مشکل‌آفرین اهوازی را نوشته‌ام که اساساً زندگی ما اهوازی‌ها «مسئله مند» است. میشل فوکو فیلسوف و جامعه‌شناس فرانسوی می‌گوید ما در زندگی جمعی، علی‌الاصول، زندگی را درونی می‌کنیم؛ چونان هوایی که تنفس می‌کنیم. زندگی در سطح ناخودآگاه ما قرار دارد. درواقع زندگی در بادی امر برای ما بدیهی و طبیعی است؛ اما ناگهان اموری از زندگی به رخ ما کشیده می‌شود؛ ما متوجه امور می‌شویم؛ ما به امور فکر می‌کنیم و امور به‌تدریج برای ما تبدیل به مشکل و بعد مسئله می‌شوند. این خودآگاهی از خلال فرآیند گفتمانی صورت می‌گیرد. فوکو به این فرآیند «آشنایی‌زدایی» می‌گوید. این بدیهی و طبیعی شدن چیزها زندگی اهوازی را مشقت‌بار کرده است. آب، برق، نان، مسکن، تیراندازی هوایی، نیوجرسی، دوربرگردان، نتایج انتخابات شورای شهر و … می‌بیند که جنس مشکلات ما چقدر بدیهی و در عین حال پیچیده است.

اما امروز نمی‌خواهم شکایت کنم بلکه از یک نانوایی خوب اهوازی ستایش کنم. نانوایی که نانش دورریز ندارد! دورش خمیر نیست! وسطش سوخته نیست! نانوایی‌اش تمیز است! کارگرانش بهداشت را رعایت می‌کنند! رفتارشان خوب است! هر چند وقت‌یک‌بار چانه‌ها را به‌صورت تصادفی وزن می‌کنند! و فرصتی برای مشتریانش فراهم کرده است که نانی به سفره‌ی بی‌نانِ بینوایان اهوازی بفرستند. خدا را شکر و ما برای هیچ نعمتی حتی از این دست از شکرگذاری فروگذاری نمی‌کنیم!

درود خدا بر محمد عفراوی صاحب نانوایی بوستان اهواز و درود بر شهاب مرادی و همکارانش و درود بر شرف و غیرت اهوازی‌ها که بخشی از نان خود را با سفره‌های بی‌نان همشهریان‌شان تقسیم می‌کنند.

اهواز – لفته منصوری
روز شنبه ۵ تیرماه ۱۴۰۰