افسوس می خورم برای واژه ها که ذره ذره له می شوند زیر چکمه ی بنگاههای دروغ پراکنی، و تطهیر می شود طالبان که به شکل مسالمت آمیز خون پارسی می ریزد و تحقیر می کند انسانیت را در هنگامه ای که غرب و شرقِ عالم همان ریاکاران عرصه ی معنویت و آزادی روزه سکوت

۱. تقدیم تمام کاوه های پنجشیر عزیز که قهرمان قلب ها شدند: تو را صدا کنم ای شیر ژیانم ، کاوه تا زم شود به روحت روح و روانم، کاوه هر دم که نام نیکت دور لبم بگردد شیرین شود زبانم اندر دهانم، کاوه ای شاه من، نچرخد در کهکشان سیاره اندر جهان قلبم گر

امروز، روز روشن و بسیار خوب بود یک روزِ سرنوشت یک روز ماندگار… در سایه روشنِ بغلِ آشیانه ام یعنی درون خانه ای از روشنی تهی با خود، کبوتری تک و تنها نشسته بود گیج و گرنگ بود انگار راه خانه اش از یاد برده بود شاید برای جفت خودش انتظار بود… اما قشنگ بود

برای برخی جریانات کافی است تا یک حرکت اجتماعی خوب اما در خلاف خواست آنها شکل گیرد، سریع با زدن برچسب هایی چون اصلاح طلب و غربگرا، به دنبال تخریب آن جریان اجتماعی مردمی می روند. به تازگی حسین شریعتمداری و حسن عباسی، جامعه مدنی و نیروهای اجتماعی ایران گرا که از موضع پنجشیر احمد

بیانیه جمعی از فعالان رسانه ای، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی ایرانی در خصوص کشته شدن روزنامه نگار سرشناسِ افغانستانی جناب آقای فهیم دشتی و خطاب به جامعه جهانی و نهادهای مدعی حقوق بشر: چرا روزه سکوت گرفته اید؟ مدتی است که گروه تروریستی طالبان، با همراهی ابرقدرت های شرق و غرب، بر جان، مال و

این روزها افرادی از کشورهای مختلف، احمد مسعود و مجاهدان دلیر پنجشیر را مورد خطاب می دهند، که افغانستان صلح می خواهد و بیش از این خون مسلمان نباید ریخته شود! پرسش این است آیا طالبانی ها مسلمانند؟ فرقه‌ای که با دستور اربابان صهیونیستی اش، به نام دین، خون مسلمان می ریزد، چگونه می تواند