راجع به موضوع مهم “عرفان در شاهنامه” نیاز به تحقیق بسیار گسترده و ژرف و عمیق است. تحقیقی کمابیش دارای شرایط ذکر شده توسط نگارنده انجام شده که در اینجا خلاصه ای از آن، به طور فشرده که در حوصله ی همگان باشد،تقدیم خوانندگان ارجمند می گردد. برای اینکه بدانیم آیا عرفان در شاهنامه حکیم

اینکه ملتی مستعد، در گذر زمان، تجربه ها بنماید و دانسته های بسیار جمع کند و با ذوق هنری ای که دارد، آن تجارب را در قالب جملات کوتاه (قصار) حفظ و به نسل های بعدی منتقل کند، نشان از وجود فرهنگ غنی و پیشرو در میان مردم آن ملت است.

یکی از منابع مهم برای کمک به ما در دریافت و یافتن تاریخ های دوردست، بی گمان، کتبی هستند که به عنوان کتب دینی و آسمانی شناخته می شوند. برای مثال کتاب اوستا چقدر آگاهی های بسیار زیادی از دوران کهن و حتی پیش از دوران کهن می دهد. با وجود همه ی تغییراتی که

به نام خداوند جان و خرد کزین برتر، اندیشه برنگذرد در همین جا باید به دقت به معنی خود واژه خرد توجه کرد و اندیشید که اساسا خرد چیست؟ شاید بتوان گفت خرد آن نیروی عقلانی انسان است که از درجه عالی هم برخوردار باشد و به هر حال از نوع بیان شاهنامه نیک پیداست

در شاهنامه فردوسی، هنگامی که تاریخ ایران در زمان پادشاهی کی کاووس را می خوانیم، با دو چهره و شخصیت متفاوت از او رو به رو می شویم و تفاوت این دو چهره و شخصیت کی کاووس در رفتار و برخورد او با قضیۀ سودابه و سیاوش خیلی آشکار است …

از دیرباز یکی از وظایف دولتها، تأمین امنیت اقتصادی و تلاش برای رفاه شهروندان بوده است. از مصادیق بارز رفاه و آرامش مردم این است که احساس ثبات اقتصادی در آحاد جامعه باشد. اما سال هاست که تورم روز افزون و گرانی های سرسام آور این باور را در مردم کمرنگ کرده است و مردم