حسرت یه روز خوب مثل تمامی مردم فرودست اجتماعی و اقتصادی ، حس مشترک بیشتر ساکنین حصیرآباد بود. حمیدسبیل با آن چهره سوخته مادرزادی که با لهجه خاصی صحبت میکرد کفترباز قهار و بی آزاری است ،که از چهره های ماندگار منطقه بشمار میآمد ، او در شناختِ روحیات و ویژگیهای کبوتران آنقدر متبحر بود

ساکنین حصیرآباد ملغمه عجیبی بودند، کارگران روزمزد و فصلی و کارکنان شرکت ها از یک طرف و و از طرف دیگه حضور و سکونت گدایان نابینا و فلج تا معلمان، منطقه مذکور را خاص کرده بود، به جرأت میتوان گفت حصیرآباد هند کوچکی بود با فرهنگ ، زبان و رسوم مختلف ، که مردمانش بدون

(مطالب و حتی نامها واقعی هستند) فکر کنم ، بعد از سیل سال ۴۷و غرق شدن منطقه خزعلیه و عامری که در نزدیکی رودخانه کارون قرا داشتند ، اساس محله حصیرآباد که اکنون به اندازه دو شهر کوچک جمعیت دارد ، بنا گذاشته شد ، البته قبلاً خانه هایی که غالب مصالحشان از گِل و

نگارش نوید قائدی _مورخ ۲۰ تیر ۱۴۰۰ ============= قصد ندارم مطلب را طولانی کنم، مستقیم می روم سر اصل مطلب، می خواهم چند سطر از انتخابات شورای شهر اهواز بگویم که در ابعاد مختلف در نوع خود کم نظیر بود.یکی از عجایب چند ساله گذشته این است که جماعتی در جامعه که اتفاقا وظیفه و

خاطره گویی حوصله میخواد ، مثل شعر! مگه میشه تو این بی برقی و گرونی و تهدید کرونا و زمانی که همه فرسوده و مثل سایه شدیم خاطره گفت و شعر سرود! اما بعضی اتفاقات نه خاطره اند، نه شعر و نه میشه با اونها کنار اومد … بازار محلی کیان اهواز ، با قیمت

اگر این ضرب‌المثل «نونی» را در همین معنای ظاهری آن بکار گیریم که ما اهوازی‌ها در شهر خود «نخوردیم نان گندم» ولی در تهران، مشهد، تبریز، شیراز و اصفهان «دیده‌ایم دست مردم»! چه باید کرد؟ و به کجا شکایت برد؟ قبلا نیز این نکته‌ی فلسفی – جامعه‌شناختی در باره‌ی پدیده‌های مشکل‌آفرین اهوازی را نوشته‌ام که