ای کاش می دزدید

خاطره گویی حوصله میخواد ، مثل شعر! مگه میشه تو این بی برقی و گرونی و تهدید کرونا و زمانی که همه فرسوده و مثل سایه شدیم خاطره گفت و شعر سرود!

اما بعضی اتفاقات نه خاطره اند، نه شعر و نه میشه با اونها کنار اومد …

بازار محلی کیان اهواز ، با قیمت هایی ارزان‌تر و فروشندگانی قانع تر ، بازاری که بیشتر به دستفروشی میماند تا آن تعریف کلاسیک از بازار و مغازه !

در این بازار همه داد میزنند، در گوشه و کنار این بازار هم وقتی چشمت به پیرزنی میافتد که روی زمین به اندازه ی دو – سه کیلو لوبیا سبز بساط کرده و کل دارایی اش همین است یا آنطرفتر زنی با چهره ی غمگین و ناامید و ساکت با پارچه ای در دست مشغول دور کردن مگس ها ازاطراف ماهیهای ارزان قیمتی است که گویا روی دستش مانده و بخاطر گرمی هوا چند روز است که پیاپی ضرر میکند ، خرید خودت را فراموش میکنی.

وقتی از بازار کیان برمیگردم همیشه احساس گناه میکنم ! امروز کمی بدتر شد :

برای شروع از اولین بساطی که یه عالمه سیب زمینی و پیاز روی میز تلمبار کرده بود خرید کردم ، بخاطر سنگینی از او خواهش کردم مواظب سیب زمینی و پیازهایم!! باشد تا برم و سایر خریدهایم را انجام دهم ، با نق زدن کیسه های خرید را گوشه ای گذاشت و به من اخطار داد که اگر سیب و پیازها را دزدیدند مسوولیتش با او نیست!!

چیزی نگفتم … در برگشت آرزو میکردم کاش آن سیب زمینی و پیازها را برده باشند،

مگر به چه روزی افتاده ایم که مردم اینقدر نیازمند شده اند که سیب زمینی و پیاز بدزدند، اما این آرزو هم مثل بقیه آرزوهایم محقق نشد ! کیسه ها دست نخورده سر جایشان بودند .

بخاطر اینکه نمیتوانم برای آن مردم کاری کنم حس کردم سنگینی خریدِ امروز، بر سنگینی گناههایم افزوده شد !
ظهر است و هوا بالای ۵۰ درجه ، نگاهم که به کیسه های خرید افتاد ناخودآگاه، چهره ی مغموم آن زن ماهی فروش به ذهنم آمد ، کاش از او هم ماهی میخریدم ، آن زن خیلی غمگین و در فکر فرو رفته بود…

(فاضل خمیسی …. تیرماه ۱۴۰۰)