.فرگرد ۱۹۳۶

من«قورباغه ای غریق» را در«زاغه ای عمیق»دیدم. او در «ژرفای چاه» و «تنگنای تباه»، «آسان می زیست» و «آسمان را می نگریست»! او «روزانۀ کیارنگ» از «روزنۀ تنگ» با «مِهر نهان» از «سپهر بی کران»، تنها «دایره ای آبی» چون «نایره ای سرابی» را می دید. انسانِ «فرودین» و «کوتاه بین» نیز از «همۀ جهان

من«قورباغه ای غریق» را در«زاغه ای عمیق»دیدم.

او در «ژرفای چاه» و «تنگنای تباه»،

«آسان می زیست» و «آسمان را می نگریست»!

او «روزانۀ کیارنگ» از «روزنۀ تنگ»

با «مِهر نهان» از «سپهر بی کران»،

تنها «دایره ای آبی» چون «نایره ای سرابی» را می دید.

انسانِ «فرودین» و «کوتاه بین» نیز

از «همۀ جهان هستی» تنها یک «همهمۀ نهان پستی» درمی یابد.

بیاییم با «تغییر جایگاه» ،«تاثیر دیدگاه» را تجربه کنیم.

این «معنا» را «مولانا» چه زیبا می سراید:

پشّه کی داند که این باغ از کی است

کاو بهاران زاد و مرگش در دی است

☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️

زاغه: گودال
نایره: آتش برافروخته
کیارنگ: سفید
فرودین:زیرین،پایینی،پست تر

لینک کوتاه

برچسب ها :انسان فرودین، ، سیدعلیرضا شفیعی مطهر، ، مولانا

ارسال نظر شما

مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰

نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.