من«قورباغه ای غریق» را در«زاغه ای عمیق»دیدم. او در «ژرفای چاه» و «تنگنای تباه»، «آسان می زیست» و «آسمان را می نگریست»! او «روزانۀ کیارنگ» از «روزنۀ تنگ» با «مِهر نهان» از «سپهر بی کران»، تنها «دایره ای آبی» چون «نایره ای سرابی» را می دید. انسانِ «فرودین» و «کوتاه بین» نیز از «همۀ جهان