فقر، چکارها که نمی‌کند

اقتصاددان :  سهراب دل‌انگیزان دانشیار گروه اقتصاد دانشگاه رازی

فقر جهل می‌آورد . آدم فقیر دنبال دانایی نیست. غم نان نمی‌گذارد.

فقر احمق می‌کند . آدم فقیر نمی‌تواند درست تصمیم بگیرد. یعنی گرسنگی و فقر اجازه اندیشه و تشخیص درست نمی‌دهند.

فقر بی فرهنگ می‌کند . یعنی فقر دامنه خواسته های متعدد و متنوع جامعه انسانی را تنها به سمت نیازهای اساسی فیزیولوژیک و اولویت دادن افراطی به آنها هدایت خواهد کرد.

آدم فقیر، زود باور است . به راحتی می‌شود آدم فقیر را گول زد و دنبال خودت کشاند و یا رای او را با پشیزی گرفت.

آدم فقیر خرافاتی است . یعنی فقر اجازه داشتن منطق و اندیشه نمی‌دهد. خرافات هم که ساده ترین و سریعترین پاسخها به سؤالات سخت زندگی را میدهد. پس خرافات خیلی سریع و به خوبی با فقر ترکیب می‌شود و آن هم چه ترکیبی.

فقر جنایت می‌آورد . آدم فقیری که چندین دوره خواری و خفت گرسنگی و نداری را کشیده باشد، به راحتی می‌شود برای کارهای تروریستی استخدام کرد.

فقر خشونت می‌آورد . آدم فقیری که حقارت فقر را چشیده باشد، به شدت تحقیر شده، انتقام جو و عقده ای خواهد شد. لذا در جوامعی که فقر شدت بالایی داشته باشد، در صورت بروز انقلاب یا بی نظمی اجتماعی، احتمال قیام خونین فقرا بر علیه ثروتمندان و حتی طبقه متوسط خیلی بالاست.

فقر فساد می‌آورد . فرد فقیر بالاترین ظرفیت‌ها را برای وارد شدن در گروه‌های فساد و قاچاق و یا حتی خودفروشی و دزدی و… خواهد داشت.

فقر دشمنی می‌آورد . جامعه فقرا در بیشتر مواقع با همدیگر دشمن بوده و هیچ همکاری ندارند.

فقر انزوای اجتماعی می‌آورد . فقر دشمن اعتماد، مسئولیت پذیری اجتماعی و مشارکت جویی اجتماعی فرد است. لذا جامعه فقیر سطح سرمایه انسانی نازل دارد.

فقر، تناقض بین علم و ثروت را تعریف میکند . آموزش در یک جامعه فقیر کالای جذابی نیست و لذا آموزگاران و معلمان در جامعه فقیر همیشه خودشان در طبقات فقیر قرار می‌گیرند. از سویی معلمان فقیر صلاحیت آموزشی خود را از دست خواهند داد. لذا همواره اینگونه است که معلم فقیر نمی‌تواند دانش آموز ثروت ساز بپرورد و نداشتن خانواده دارای مهارت ثروت سازی و ثروت اندوزی، نمی‌تواند هزینه های معلم و مدرسه ثروت ساز را بپردازد.

فقر، اراده را ضعیف و سرکوب خواهد کرد . فرد فقیر اعتماد به نفس شروع یک کسب و کار و اداره مستقل آن را از دست می‌دهد.

فقر ناتوانی می آورد . فرد فقیر قابلیت‌های خویش را همزمان با فقر بیشتر نادیده می‌گیرد، کتمان می‌کند و برای بروز این قابلیتها لازم است تا فرد را از فقر نجات دهیم . بدون نجات افراد از فقر، امکان شناسایی و تقویت و بروز مثبت قابلیتها ، مهارتها و استعدادها در افراد وجود ندارد.

استبداد، فقر می آورد . فقر و جامعه فقیر ابزار استبداد است. حاکمیت‌های استبدادی به راحتی می‌توانند از طریق فقیر سازی جامعه، پروژه های گسترش چتر قدرت و استبداد خود را افزایش دهند. چرا که فقر، استبداد پذیری و حقارت پذیری می آورد .

فقر تداوم استبداد و فساد مستبدانه را ممکن میکند. یک جامعه فقیر به راحتی با سیاستگذاران، حاکمان و قانونگذاران فاسد، ظالم و مستبد کنار می آید.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع