به یار شماره ٢٢ تیم قطر باختیم

رئوف پیشدار استاد دانشگاه و روزنامه نگار با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت : در نزدیک به نیم قرن کار رسانه ای به جز یک مورد که تازه در آن‌هم گاف بزرگی کردم، مسابقه‌ای ورزشی در هیچ رشته ای را پوشش‌ نداده ام، تخصص و سواد ورزشی هم ندارم.
شانس من در همه ی مدت کار خبر، از جمله روزهایی که سردبیر کشیک بودم، همراهی دوستان با سوادم در گروه ورزشی بود و من فقط اخبار را برای لحاظ ملاحظات ادبی و حرفه ای می خواندم و امضای پخش می دادم.
در آن گاف بزرگ که خوشبختانه دوستان ورزشی بموقع تصحیح کردند، مسابقه فوتبالی را در دوره ماموریت در آلماتی قزاقستان گزارش کرده بودم و چقدر هم حماسی! که ایران برنده فلان بازی فلان جام شد!
درست که در آن بازی ایران بُرده بود، ولی من نمی دانستم قصه گل در خانه حریف چیست و چطوری حساب می شود و لذا نوشته بودم :  ایران دروازه حریف را فروریخت!
حال آن‌که ایران به خاطر باخت در خانه، سرجمع بازنده بود!
نه طرفدار تیم خاصی ام و نه سینه چاک رنگی در ورزش، برایم در همه حال و فقط ایران، وطنم مهم بوده، بارها و بارها برایش در غربت و خانه هورا کشیده ام و در پیروزی اش اشک شوق ریخته ام، و غصه دار شکست هایش!
اگر از ورزش چیزی نمی دانم معنی اش این نیست که فرق روز و شب را ندانم و ندانم که علت باخت ایران پس از ١۴ سال به تیم ملی قطر،  چیزی جز نداشتن برنامه ریزی و عدم انجام کارهای زیربنایی و سپردن امور به شانس و بخت و اقبال نیست.
هر زمان باختیم داور و زمین و توپ مقصر بودند، و در بُرد هایمان غیرت و تلاش و از خود گذشتگی ورزشکارانمان را ناشیانه مصادره کردیم و جلوی دوربین ها ژست قهرمانانه گرفتیم، مثل همین دفعه که بُرد ژاپن را ادامه تکمیل پروژهای نیمه تمام دولت دانستند و حالا که به قطر باختیم بی خیال! هیچ کس مسئولیت آن‌را برعهده نمی گیرد جز سر مربی ای که فقط یک ضلع از چند ضلع است.
درس باخت به قطر برای سیاسیون و آنهایی که اَدای سیاست را در می آورند، باید این باشد که اگر بخواهند با مصادره کردن یک پیروزی، شانسی برای خود، و دستآوردی بسازند، مجبورند در یک ناکامی محتمل نیز بار مسئولیت را بدوش بکشند و هزینه‌اش را متقبل شوند. هزینه ضربه‌ گروه « دوستان نادان» این‌جا بیشتر از منتقدان است.
‏دشمن دانا بلندت می‌کند
‏بر زمینت میزند نادان دوست
ان شاء الله یار ٢٢ تیم ملی فوتبال قطر که پیراهن آن‌را از امیر قطر در جام جهانی گرفت، متوجه شده باشد که پیروزی حاصل برنامه ریزی، مدیریت علمی، زیر ساخت مناسب و داشتن برنامه کلان نگر علمی است و نه شعار! لذا انتظار دارم که گوش عوامل رسانه ای اش را بگیرد و محکم بگوید : با شعار دستاوردی ساخته نمی شود! البته اگر خودش هم به این مهم اعتقاد داشته باشد.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع