اقتصاد ایران جزو ۶ اقتصاد بسته جهان

اقتصاددان  : موسسه فرِیزر شاخص آزادی اقتصادی سال ۲۰۱۹ میلادی را منتشر کرد. گزارشی که نشان می‌دهد از بین ۱۶۵ کشور مورد مطالعه، ایران در جایگاه ۱۶۰ قرار گرفته و تنها ۵ کشورِ «زیمبابوه»، «الجزایر»، «لیبی»، «سودان» و «ونزوئلا»، در جایگاه‌های بدتری در مقایسه با ایران قرار گرفته‌اند.
در یک «اقتصاد بسته»، شما نمی‌توانید به راحتی در «بازار» با سایرین رقابت کنید، چرا که رقبای «گردن‌کلفت» اجازه رقابت به شما را نمی‌دهند.

راه‌انداختن یک کسب‌وکار در یک اقتصاد بسته هم بسیار دشوار است، چرا که اولا کوهی از کاغذبازی پیشِ رویِ شما است و دوما همان «گردن‌کلفت‌ها» به شما اجازه نمی‌دهند وارد گود رقابت شوید.

درنتیجه: میزان سرمایه‌گذاری افت پیدا می‌کند؛ بازاری بدون «رقابت» و پر از «انحصار» شکل می‌گیرد؛ درآمد مردم نمی‌تواند از سطح مشخصی بالاتر برود و در نهایت، ناکارآمدی‌ها و کژکارکردها به حوزه سیاست سرریز می‌کنند… .

آزادی اقتصادی یعنی چه؟

…این مفهوم را به‌طور کلی شاید بتوان این‌طور تعریف کرد: «توانایی شهروندان یک واحد سیاسی [کشور] برای اتخاذ تصمیم‌های اقتصادی آزادانه».
… در نبود «آزادی اقتصادی»، شما نمی‌توانید «هر کسب‌وکاری» که دوست دارید داشته باشید؛ نمی‌توانید «هر کالایی» که بخواهید به کشور وارد کنید یا «هر کالایی» را که بخواهید به خارج از کشور صادر کنید… مجبورید خودرویی را بخرید که انحصارگران داخلی تولید کرده‌اند و مجبورید کالاهای داخلی را مصرف کنید، چرا که واردات برخی کالاها بر اساس قوانینی که هر روز ممکن است تغییر کنند، ممنوع شده‌اند.

قوانین [و به‌ویژه قوانین ناظر به «حقوق مالکیت» (Property rights) بسیار اهمیت دارند. وقتی شما نتوانید به دارایی‌تان مانند «سهام عدالت»] بنابه‌هردلیلی دسترسی داشته باشید یا اینکه روزی از خواب بیدار شوید و ببینید که برای سکه‌های طلایی که خریده‌اید مالیاتی وضع شده که قبلا خبری از آن نبوده، نمی‌توانید نسبت به آینده اطمینان داشته باشید. در نبود اطمینان به آینده هم اقتصاد می‌میرد.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع