کسانی که به ده تا بیست سالِ آیندۀ کشور فکرمی کنند قاعدتاً نباید به یک برجام حتی امضا شدۀ نیمه مطلوب رضایت دهند. برجام صرفاً یک مُسکِّن است که حلِ چالش­‌های سیاست خارجی را به آینده موکول می کند. اگر برجام را در یک دایرۀ بزرگتر ترسیم کنیم، ریشۀ مشکل قدیمی است: بیش از

  سرگذشتِ تشکل در تاریخ ایران را شاید بتوان با این پنج واژه خلاصه کرد: انشعاب، درگیری، انتقام، خصومت و حذف. ثبات، پایبندی وعاقبت خوش به ندرت در تشکل های اجتماعی، سیاسی و حتی تجاری-اقتصادی دیده می شود. در مقابل، طی دو قرن گذشته، کشورها دو نوع تجربه در ایجادِ تشکل و سیستم سازی پشت

  ۱- اساسِ زیبایی، در زیبایی قلب است ؛ ۲- عصبانیت و کم تحملی، دشمنانِ ادراکِ صحیح هستند؛ ۳- وقتی با یک مخالف روبرو می­ شوید با محبت بر او فائق آیید؛ ۴- ارزش آدمی به این است که چقدر برای سعادت دیگران وقت می­گذارد؛ ۵- فرهنگی که نتواند سلیقه ها و روحیات گوناگون را

    در حکمرانی چینی‌­ها جز اقتدارگرایی تجربۀ دیگری ندارند. اما چند سرمایۀ اجتماعی باعث شده که در توسعۀ اقتصادی، دستاوردهای منحصر به فردی را کسب کنند: فرهنگِ همکاری و حمایت از یکدیگر که ۲۶۰۰ سال پیش توسط کنفوسیوس،عموم مردم از کشاورز، کارآفرین، متخصص تا مجری را بهم متصل کرد. اقتدار گرایی چینی بر خلافِ

اگر قرار باشد کشور به کارآمدی، ثبات، رشد و امنیت پایدار دست یابد، با تغییر افراد و تعدادی سمینار، مدارک تحصیلی، کارگاه های آموزشی و کمپین های انتخاباتی به دست نمی آید. اقتصاددان: دکتر محمود سریع القلم (پژوهشگر توسعه و استاد علوم سیاسی دانشگاه شهیدبهشتی) – اخیراً از دانشجویانِ فوق لیسانسِ روابط بین الملل خود