در «پهنای زمین» و در «درازای زمان»، روزگار،هر«تفکُّرِ فاسد» و «تحجُّرِ کاسد» را که می‌خواهد «ذاتش را رسوا» و «آفاتش را هویدا» کند، به آن «قدرتِ مطلق» و «فرصتِ رونق»می‌دهد. بنابراین «افرادِ پَستی»،که به «نمادِ پُستی» می‌رسند،بدانند آن «زمانۀ والایی»می‌تواند «زمینۀ رسوایی» باشد و آن «تخت طاغوت»،«تختۀ تابوت». بنابراین«دیده‌ها را بگشاییم» و «پدیده‌ها را بپیماییم»

هر «چوب کبریت» می تواند «محبوب عفریت» باشد. کبریت گرچه«فرزند جنگل»است،ولی می تواند «آوند انگل» باشد. هر «نهال» با «اِنهال» شاداب می شود، ولی اگر «بَر ندهَد»،«تبر می خورَد». گاه از یک «نهال»،هزاران «کبریت ایده‌آل» می سازند، که هر کبریت می تواند با «تفتان سخت»،«هزاران درخت» را به آتش بکشد. یک «پرندۀ بزرگ» یا «درندۀ