در «درازای زمان» و در «پهنای زمین»، «نورستیزان» و «شعورگریزان»، می کوشند با «توده های ابر» و «دوده های ستبر»؛ «چشم امید» و «چشمۀ خورشید»را کور کنند! ولی هرگز نه «امید با حق پوشی می میرد» و نه «خورشید،خاموشی می پذیرد»! بنابراین بیاییم چون «شمع امید بسوزیم» و در هر «جمع مفید بیفروزیم»! زیرا «نور،ماندنی»

گفت: برخی از کاندیداها موقع تبلیغات انتخاباتی چنان رجز می خوانند و شاخ و شانه می کشند که انگار می خواهند با رستم دستان رزم آوری کنند. و جالب است وقتی رای می آورند و با سیل مطالبات مردمی مبنی بر وفای به قول های خود روبه رو می شوند، جوگیر شده و وسط دریای

هیچ «صنوبر،بر» نمی دهد و هیچ «چنار،نار»، ولی هر دو با هر «بینش»و در هر «گزینش» به تبر رای می دهند، زیرا «دستۀ تبر»را بیش از هر «بستۀ گُهر» خودی می دانند و هیچ «بر» را برتر از «تبر» نمی پندارند! تبر،با «بیان بلیغ» و «تبیان تبلیغ»،درختان را قانع کرده، که با«دستۀ چوب» و از«رستۀ

گفت: اولین بار در مرداد سال ۸۷ بود که بانک مرکزی ایران چک ۱۰۰ هزار تومانی را به عنوان درشت‌ترین اسکناس اقتصاد ایران رونمایی کرد. در آن زمان قیمت دلار در بازار آزاد ۹۷۰ تومان بود، یعنی بزرگ‌ترین اسکناسی که دولت روانه بازار کرده بود بیش از ۱۰۰ دلار ارزش داشت. حال امروز در اوایل

إنّ هذهِ الدُّنیا قَد تَغَیَّرَت و تَنَکَّرَت ، و أدبَرَ مَعروفُها ، فلَم یَبقَ مِنها إلاّ صُبابَهٌ کَصُبابَهِ الإناءِ ، و خَسیسُ عَیشٍ کالمَرعى الوَبیلِ .حدیث أ لاَ تَرَونَ أنَّ الحَقَّ لا یُعمَلُ بهِ ، و أنَّ الباطِلَ لا یُتَناهى عَنهُ ، لِیَرغَبِ المُؤمنُ فی لِقاءِ اللّه ِ مُحِقّا ، فإنّی لا أرَى المَوتَ إلاّ

گفت: یادت هست اوایل انقلاب می خواستیم ژاپن کشورهای اسلامی شویم؟ گفتم: بله. گفت: حالا بعضی ها می گویند کاری نکنید که مثل افغانستان و سوریه شویم! گفتم: بله،متاسّفانه! گفت: حالا من راه حلّی دارم که می توانیم ژاپن کشورهای اسلامی شویم! گفتم:واقعاً تو نابغه ای. ما به تو می بالیم! بگو ما چطور می