هر «چوب کبریت» می تواند «محبوب عفریت» باشد. کبریت گرچه«فرزند جنگل»است،ولی می تواند «آوند انگل» باشد. هر «نهال» با «اِنهال» شاداب می شود، ولی اگر «بَر ندهَد»،«تبر می خورَد». گاه از یک «نهال»،هزاران «کبریت ایده‌آل» می سازند، که هر کبریت می تواند با «تفتان سخت»،«هزاران درخت» را به آتش بکشد. یک «پرندۀ بزرگ» یا «درندۀ
. گفت: من می خواهم وزیر امور خارجه بشوم. گفتم:مگر وزارت شوخی است،که هر کسی بتواند این بار سنگین مسئولیت را به گردن بگیرد؟ حداقل ویژگی وزیر امور خارجه تسلّط بر زبان انگلیسی است. گفت:اوّلاً سواد جندانی لازم ندارد.ثانیاً فکر آن را هم کرده ام. به اندازۀ کافی در زبان انگلیسی تبحُّر دارم. گفتم :مثلا
غُنچه تا هنگامی که «لب بربندد» و با «طرب نخندد» ، نه «گُل» می شود و نه «محبوب بُلبُل». انسان نیز تا از «آزادی بگریزد» و با «شادی بستیزد»، نه «معنای زندگی» را می فهمد و نه «مبنای ارزندگی» را. بیاییم «گُل لبخند» را از «تعامُل با هیچ شهروند» دریغ نکنیم. و «غنچۀ لبخند» را
گفت: نسل شما در سال ۱۳۵۷ برای چه آرمان هایی انقلاب کردید؟ گفتم:آرمان آزادی و دموکراسی و حاکمیت ارادۀ ملی در ادارۀ کشور . البتّه آن زمان ما آرمان ایده‌آل ما دست یافتن به مدینۀ فاضله ای بود که می گفتند همۀ مردم با هم چون خواهر و برادر می شوند و هر کس می
«گاهی»،«گیاهی»، برای «درک سایش» ناگزیر از «ترک آسایش»می شود. او برای درک «راز باد نستوه» بر «فراز چکاد کوه» می رویَد. آن گاه که با «وزش طوفان» و «یورش بوران»، «جگرش خسته» و «کمرش شکسته» می شود، نه تنها «افسُرده» و «آزُرده» نمی شود، بلکه شاد است که با «تکاپوی بشکوه»،آن «سوی کوه» را دیده
گفت:چرا تو این قدر به من گیرمی‌دهی و حرف های راست و درست مرا،#سیاهنمایی می‌نامی؟ گفتم: آخر تو این سخن حکیمانۀ سعدی را رعایت نمی‌کنی که می گوید: جز راست نباید گفت، هر راست نشاید گفت. گفت:آخر همین سعدی این سخن را هم می گوید: متکلّم را تا کسی عیب نگیرد، سخنش صلاح نپذیرد. گفتم:تو
