گفت: نسل شما در سال ۱۳۵۷ برای چه آرمان هایی انقلاب کردید؟ گفتم:آرمان آزادی و دموکراسی و حاکمیت ارادۀ ملی در ادارۀ کشور . البتّه آن زمان ما آرمان ایده‌آل ما دست یافتن به مدینۀ فاضله ای بود که می گفتند همۀ مردم با هم چون خواهر و برادر می شوند و هر کس می
«گاهی»،«گیاهی»، برای «درک سایش» ناگزیر از «ترک آسایش»می شود. او برای درک «راز باد نستوه» بر «فراز چکاد کوه» می رویَد. آن گاه که با «وزش طوفان» و «یورش بوران»، «جگرش خسته» و «کمرش شکسته» می شود، نه تنها «افسُرده» و «آزُرده» نمی شود، بلکه شاد است که با «تکاپوی بشکوه»،آن «سوی کوه» را دیده
گفت:چرا تو این قدر به من گیرمی‌دهی و حرف های راست و درست مرا،#سیاهنمایی می‌نامی؟ گفتم: آخر تو این سخن حکیمانۀ سعدی را رعایت نمی‌کنی که می گوید: جز راست نباید گفت، هر راست نشاید گفت. گفت:آخر همین سعدی این سخن را هم می گوید: متکلّم را تا کسی عیب نگیرد، سخنش صلاح نپذیرد. گفتم:تو
من زمین را دیدم در «سرمای زمستان» با «ستیزای سوزان». «یخ بسته» و «دل شکسته»، ولی با «گِلی هموار» و «دلی امیدوار». به او گفتم: تو که «دلخسته ای»،به چه «دل بسته‌ا‌ی»؟ گفت: گرچه من اکنون «جالِ جمادم»و در «حال انجمادم»، ولی به «فرارسیدن بهار» و «روییدن گلزار» امیدوارم. هر «زمستان بیداد» به «تابستانِ وداد»می
«یاری هالو» را در «دیاری پر از زالو» دیدم، با «کیشی قُلدُری» و «ریشی پروفسوری»! او را گفتم: تو را چه شده که نه «ژنِ مقام» داری و نه «محاسنِ تمام»؟ گفت: آن گاه که «ریش جای ریشه» را گرفت و «پیشه جای اندیشه» را، من نه «تاتاری الدنگم»،که از «تباری زرنگم»، بنابراین فهمیدم که
بهار از راه رسید . نه تنها بهار خاک، که بهار افلاک. نسیم بهار رمضان نه تنها حیات بخش گِل هاست که روان آفرین دِل هاست . رمصان بهارِ دِل است و سرچشمۀ فضایل . نسیم آن خوشگوار است و شمیم آن مشکبار . در کوله بار هر لحظه صد انبان عطر عشق نهفته و
