«راز باد» بر «فراز چکاد»فرگرد ۱۹۲۶
«گاهی»،«گیاهی»، برای «درک سایش» ناگزیر از «ترک آسایش»می شود. او برای درک «راز باد نستوه» بر «فراز چکاد کوه» می رویَد. آن گاه که با «وزش طوفان» و «یورش بوران»، «جگرش خسته» و «کمرش شکسته» می شود، نه تنها «افسُرده» و «آزُرده» نمی شود، بلکه شاد است که با «تکاپوی بشکوه»،آن «سوی کوه» را دیده
«گاهی»،«گیاهی»،
برای «درک سایش» ناگزیر از «ترک آسایش»می شود.
او برای درک «راز باد نستوه» بر «فراز چکاد کوه» می رویَد.
آن گاه که با «وزش طوفان» و «یورش بوران»،
«جگرش خسته» و «کمرش شکسته» می شود،
نه تنها «افسُرده» و «آزُرده» نمی شود،
بلکه شاد است که با «تکاپوی بشکوه»،آن «سوی کوه» را دیده است.
آن که از«بلندای قُلل اندیشه»،«زوایای ملل خردپیشه»را می نگرد،
بهتر می تواند«گره های کور فرهنگی»و«گریوه های دور اورنگی»را بگشاید.
از «افق فراتر» ،«تحقُّق فروهر» را
می توان «بهتر دید» و «برتر فهمید».
☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️
خسته:زخمی،مجروح
اورنگ: دانش و خرد،فرّ و شکوه
فروهر:ذرّه ای از نور اهورامزدا که در وجود هرکس به ودیعه نهاده شده تا نورافشانی کند
برچسب ها :تکاپوی بشکوه، ، چکاد کوه، ، سیدعلیرضا شفیعی مطهر ، فروهر،
- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰