روزی دانشمندى آزمایش جالبى انجام داد. او یک آکواریوم ساخت و با قرار دادن یک دیوار شیشه‌اى در وسط آکواریوم آن ‌را به دو بخش تقسیم ‌کرد.در یک بخش، ماهى بزرگى قرار داد و در بخش دیگر ماهى کوچکى که غذاى مورد علاقه ماهى بزرگ تر بود.ماهى کوچک، تنها غذاى ماهى بزرگ بود و دانشمند

کسی که با «زور،حقیر» و از سوی هر«مُزدور،تحقیر» می‌شود، و خود با «رضایت» و بدون «شکایت»، «تن به حقارت» و «وطن به غارت» می‌دهد، او نه «خویی از سلامت روانی» برده و نه «بویی از کرامت انسانی». نه از «حقارت ،رنجه» می‌شود و نه از «اسارت،شکنجه». با آن «خو» گرفته و از این،«بو». او «بایستۀ

بخش عمده نوآوری های مدیریتی ژاپن در نیمه دوم قرن بیستم حاصل تلاش های دکتر دبلیو ادواردز دمینگ امریکایی بود. دمینگ ، که در سال ۱۹۹۳ در گذشت، مبتکر خستگی ناپذیر در علم مدیریت و مدافع سرسخت کیفیت بود. در سال ۱۹۹۲ دمینگ در یک تله کنفرانس ، حاصل مطالعات خود را ارائه کرد. اقتصاددان

گفت: یکی از مسئولان مقداری پول به همسرشان دادند. ایشان ۳۰ میلیون تومان از آن را بلیت هواپیما خریدند. ۲۰ میلیون هم پول هتل دادند. ۳۰۰ میلیون هم سوغاتی خریدند. ۱۰ میلیون هم اضافه بار دادند و دو واحد آپارتمان هم به مبلغ ۴۰ میلیارد خریدند. تازه هنوز مبالغی از آن پول باقی است! گفتم:

اگر اهل «ترس‌سوزی» و «درس‌آموزی» باشیم، همۀ «پدیده‌ها» و «آفریده‌ها»برای ما، در «بدترین روزگار»،«بهترین آموزگار»اند. انسان‌های «بدبین» و «خشمگین»می‌توانند، به ما «رامش» و «آرامش»بیاموزند. از «زاری دستبوسان» و «خواری چاپلوسان»، می‌توانیم درس «آزادگی» و «ایستادگی» بیاموزیم. از «سرشت فرومایگان» و «سرنوشت دون‌پایگان»، می توانیم «ظرافت را بشاییم» و بر «ظرفیت بیفزاییم». بیاییم از «شور بکاهیم»

گفت: سرانجام پس از چندین دهه تضییع حقوق مردم ایران توسّط دولت‌های افغانستان دربارۀ حقّابۀ رود هیرمند با اخطار قاطع آقای رئیس جمهور چشمۀ امیدی به روی مردم ما بویژه مردم مظلوم استان س و ب گشوده شد. گفتم: امیدوارم آقای رئیس جمهور در اخطار خود جدّی و قاطع باشند و در احقاق حقوق ملّت