گفت : چرا حاکمانی چون مبارک با این که می دانستند مردم مصر آنان را نمی خواهند، قدرت را رها نمی کردند؟ آیا ذلّتی بیش از این می خواستند که بچّه ها تندیس پارچه ای آنان را به دار می کشیدند؟ گفتم : تو کدام دیکتاتور خودکامه را می شناسی که با میل خود و
در بهمن ۵۷ چه دیدیم؟چه گفتیم و چه کردیم؟ دیدیم : حاکمیت سیاه عفریت سیهکار و فرعون مُتفَرعنِ فریبکار، هیولای اهریمنی خود را بر پهندشت ایران زمین گسترده و با سلطۀ جهنّمی خود نفس ها را در سینه ها و کینه ها را در این آیینه ها حبس کرده است! گفتیم: در برابر خدایگان خودکامه
«همیشه» در باور هر «اندیشه»، داشتن «اختلاف» ،«خلاف» نیست. آن چه بد است «موجود خالف» است،نه «وجود مخالف»! آن که «می اندیشد»،از وجود مخالف «نمی پریشد»؛ زیرا لازمۀ «دیدن ژرف» ،«اندیشیدن شگرف» است و انسان های «ورجاوند» و «اندیشمند» ، اگر «آزادانه» و «نقّادانه» بیندیشند، با وجود «پنداشت های گوناگون»،«برداشت های گونه گون» دارند. بنابراین
گفت: با توجُّه به سرعت قطار پیشرفت به سوی تورُّم و گرانی و…آیا این دولت شانسی برای قبولی در دورۀ دوم هم دارد؟ گفتم: حالا زود است که دربارۀ دور دوم دولت بحث کنیم. گفت: ولی خودشان بحمدلله طوری حرف می زنند و وعده می دهند که انگار بهتر از این نمی شود کار کرد
گفت: این دولت انقلابی روزهای اول شروع به کار، شعارهای خوب خوب و قول های امیدوارکننده می دادند و ما را خوشحال می کردند،ولی این روزها عیر از شتاب روزافزون قطار پیشرفت به سوی گرانی!! از کارهای مثبت و فراوانی و ارزانی خبری نیست. گفتم: باید به آنان فرصت داد. ان شالله نتایج قول هایشان
انسان ها نه مطلقاً «بد» و «بی خرد» اند و نه کاملاً«خوب» و «مطلوب». بلکه انسان ها چون «رودی جاری» و «سرودی ساری» هستند، که گاه «تُند» می روند و گاه «کُند»! گاه «می جوشند» و «می خروشند»، و گاه «رام» و «آرام» راه می سپرند. همۀ ما «انسان ها»،همۀ این«امکان ها» را داریم. بیاییم
