غُنچه تا هنگامی که «لب بربندد» و با «طرب نخندد» ، نه «گُل» می شود و نه «محبوب بُلبُل». انسان نیز تا از «آزادی بگریزد» و با «شادی بستیزد»، نه «معنای زندگی» را می فهمد و نه «مبنای ارزندگی» را. بیاییم «گُل لبخند» را از «تعامُل با هیچ شهروند» دریغ نکنیم. و «غنچۀ لبخند» را
گفت: نسل شما در سال ۱۳۵۷ برای چه آرمان هایی انقلاب کردید؟ گفتم:آرمان آزادی و دموکراسی و حاکمیت ارادۀ ملی در ادارۀ کشور . البتّه آن زمان ما آرمان ایده‌آل ما دست یافتن به مدینۀ فاضله ای بود که می گفتند همۀ مردم با هم چون خواهر و برادر می شوند و هر کس می
«گاهی»،«گیاهی»، برای «درک سایش» ناگزیر از «ترک آسایش»می شود. او برای درک «راز باد نستوه» بر «فراز چکاد کوه» می رویَد. آن گاه که با «وزش طوفان» و «یورش بوران»، «جگرش خسته» و «کمرش شکسته» می شود، نه تنها «افسُرده» و «آزُرده» نمی شود، بلکه شاد است که با «تکاپوی بشکوه»،آن «سوی کوه» را دیده
گفت:چرا تو این قدر به من گیرمی‌دهی و حرف های راست و درست مرا،#سیاهنمایی می‌نامی؟ گفتم: آخر تو این سخن حکیمانۀ سعدی را رعایت نمی‌کنی که می گوید: جز راست نباید گفت، هر راست نشاید گفت. گفت:آخر همین سعدی این سخن را هم می گوید: متکلّم را تا کسی عیب نگیرد، سخنش صلاح نپذیرد. گفتم:تو
من زمین را دیدم در «سرمای زمستان» با «ستیزای سوزان». «یخ بسته» و «دل شکسته»، ولی با «گِلی هموار» و «دلی امیدوار». به او گفتم: تو که «دلخسته ای»،به چه «دل بسته‌ا‌ی»؟ گفت: گرچه من اکنون «جالِ جمادم»و در «حال انجمادم»، ولی به «فرارسیدن بهار» و «روییدن گلزار» امیدوارم. هر «زمستان بیداد» به «تابستانِ وداد»می
*وفاق ملی _ فساد ستیزی _ گفتمان و تبیین شرایط* هری ترومن سی و سومین رئیس جمهور آمریکا بعنوان یکی از بنیانگذاران ناتو ؛ سازمان پیمان آتلانتیک شمالی North Atlantic Treaty Organization یا پیمان واشنگتن را سپر دفاعی نامید و عضویت آمریکا و کانادا در ناتو را علی رغم عدم احراز شرط ژئوپولیتیک ؛ بعنوان
