روز خبرنگار یا تکریم قلم و بیان

به گزارش اقتصاد دان سید علی عباس محدث فعال رسانه ای کهگیلویه و بویراحمد طی یادداشتی به مناسب روز خبرنگار نوشت

«روز خبرنگار یا تکریم قلم و بیان»
معمولاً روزهای مهم سال را بر اساس اتفاقات مهمی که به وقوع پیوسته است، نام گذاری می کنند. این ارزش گذاریها پسندیده هست. چراکه همۀ ارکان جامعه را وادار به پذیرش این حقیقت می کنند که افراد، گروهها، جریانها و عوامل تعیین کنندۀ یه اتفاق بزرگ، می توانند دوباره هم تاریخ سازی کنند. مثلا قیام پانزده خرداد سال ۱۳۴۲، فقط برای همان سال نیست. این خودجوشی و انقلاب مردمی و جانفشانی در مقابل استبداد و دیکتاتوری، می تواند آگاهانه تر و به روز از آن سال، در هر جامعه اتفاق بیافتد. یا انقلاب ۵۷ ملت ایران، یا روز جهانی صلیب سرخ، یا تعیین جایزه نوبل و هر اتفاقی دیگر در تقویم سالانه ملت ها، پیام خاصی دارد.
در کشور ما، روز ۱۷ مرداد هر سال را به نام روز خبرنگار معرفی کرده اند. در پی حمله به کنسولگری جمهوری اسلامی در کابل و به شهادت رسیدن جمعی از دیپلمات ها و همچنین محمود صارمی خبرنگار کشورمان، هر ساله، این روز را گرامی میداریم و حداقل در نوشتن و بیان، خبرنگاران را ارج می نهیم.

اینکه چرا خبرنگار قداست می گیرد و چرا شدید ترین غضب ها را تحمل می کند، جای تأمل دارد. همان کسانی که خبرنگار را چشم بینای مردم، بازرسان ویژه مردمی، مطالبه گر مردم، آگاه و مطلع به نیازهای مردم و عملکردهای دولتمردان و هزاران تفسیر و تعریف و تمجید نام می برند، به ضرورت جایگاه و منفعت خود، شاکی می شوند و گاهی بدترین اقدامات را نسبت به جامعه شریف خبرنگار بعمل می آورند.
چرا چنین می شود؟
مگر نه این است که خبرنگار به پشتوانۀ قلم و دانش خود، واقعیت را می گوید؟ چگونه است که ادعای خدمت به مردم را داریم اما همواره رسانه و خبرنگاران را در تقابل خود می بینیم؟ آیا خبرنگار به غیر از آنچه مردم می خواهند، می گویند؟ آیا خبرنگار مدعی منفعت و مطالبه شخصی است؟ و مهمتر اینکه، آیا خبرنگارِ با تعیین مرز و حدود منفعتی برای مردم دارد؟
آری! دولت ها، نمایندگان، مدیران و کسانی که فکر می کنند خادم مردم هستند، باید سایۀ خبرنگار را در کنار خود ببینند. چه فسادها که خبرنگاران مانع می شوند. چه رانت ها که دور می کنند، چه بلاها که از سر ملت بر می دارند. چه قانون شکنی ها که کنترل می کنند. چه نخبه ها که از دل ملت بیرون می کشند، و چه عدالت ها که به مردم هدیه می کنند. پس آقای رئیس جمهور، آقای رئیس مجلس، آقای قوۀ قضائیه، خبرنگار را از مردم نگیرید.

همانگونه که ممکلت بدون ارتش، قدرتی برای دفاع ندارد، جامعه ای که خبرنگارش در راهروی دادگستریها باشد، مملو از فساد است. به ازای هر خبرنگاری که بازداشت می شود و هر سایتی که بسته می شود و هر روزنامه ای که تعطیل می شود، چراغی از عدالت و انصاف خاموش، بازوی از مردم قطع و روزنه ای از فساد گشوده می شود. اگر یک سوم وقت مدیران کلان کشور، وزرا و استانداران به مطالعۀ خبر خبرنگاران باشد، قطعاً این تعداد از مدیرانِ نااهل، فاسد و ناکارآمد را نخواهیم داشت. این حجم از ارزش های دینی و اخلاقی جامعه هزینۀ آدم های سبک مغز نمی شود. کسانی که هیچ برنامه ای ندارند بر مردم و دولت ها تحمیل نخواهند شد و نتیجتاً به جای مقاومت های غیر قابل تحمل مردم در مقابل فشارهای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی که اکثراً بازخورد عملکردهای ضعیف مدیران سفارشی و تحمیلی است، چاره اندیشی ها و رویکردهای توسعه نگر توسط نخبگان و خردمندان جامعه صورت خواهد گرفت.

بنابراین نباید خبرنگار را در قفسِ جناح و جریان و افراد خاص، محسور و محدود کرد. باید مسئولان ما بدانند که جوانِ این مملکت توسعه را همگام با انقلاب فرهنگی و فکری آغاز کرده و همسوی با توسعۀ رسانه های جدید، گام برداشته است. در میان امواج متعدد دهکدۀ جهانی ایدئولوگ های مادی گرایی قرار داشته است. تا چشم باز کرد، تحولات صنعتی و موج سوم تکنوپولی را مقابل خود دید. الفبای فارسی را نیاموخته، در میان شبکه های مختلف مجازی قرار گرفت و دانشگاه نرفته، استادِ ویکی پدایی علوم مختلف شد. بنابراین قدرتِ همگرایی بین مسئولانِ گریزان از خبرنگار و مردمی که هر روز با خبرنگاران هستند، به صفر می رسد.

با این حال نباید تردید داشت که با وقوع هر آسیبی یا کشف فسادی یا منصوب و معرفی مدیری ناکارآمد، قطعاً خبرنگاری در بند بوده یا در راهروی دادگاه گرفتار بوده است.

توصیه می کنم به جای تصویب قانون جارچی و سوت زن، خبرنگار آزاد و بدون مرز را حمایت کنید. باید نقدها را پشتیبانی کرد. حضور جامعه شناسان و آسیب شناسان اجتماعی را در تمامی ساختارهای اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و حتی اقتصادی گسترده تر کرد. دانشکدۀ خبرنگاری را در تمامی دانشگاههای کشور توسعه داد. چراکه معتقدم هیچ پیشرفتی بدون خبرنگار امکان پذیر نیست. نه از حیث کمیت کار بلکه مطالبۀ پاسخگویی و نظارت،(دو وظیفه مهم دولتمردان) که تنها خبرنگار می تواند قضاوتش کند.
لذا ضمن گرامیداشت یاد و خاطره تمامی خبرنگاران بویژه شهید محمود صارمی، روزخبرنگار را به مردم، رسانه ها، فرزانگان قلم و بیان و کسانی که نوشتاری، گفتاری، تصویری، تفهیمی و تحلیلی زبان ملت ها هستند، تبریک عرض می کنم.