اقتصاد جهان در چنگال توهم تولید

مهرداد حاجی زاده فلاح، تحلیلگر مسائل اقتصادی و عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت :

صنعت جذابیت خاص خود را دارد. مشکل اصلی دولتها، درمان کارخانه ای برای بیماری‌های عصر از جمله تغییرات آب و هوا، از دست دادن مشاغل طبقه متوسط، درگیری‌های ژئوپلیتیکی و رشد اقتصادی ضعیف است.

هیچ جای دنیا بیشتر از آمریکا خرج نمی کند.جو بایدن، رئیس‌جمهور این کشور حدود ۱ تریلیون دلار یا تقریباً ۵ درصد از تولید ناخالص داخلی آمریکا را متعهد شده است. در پاسخ، اتحادیه اروپا قوانین کمک‌های دولتی را تغییر داده است، به طوری که دولت‌های ملی می‌توانند از آن استفاده کنند. این ابتکارات از نمونه قدرت های آسیایی در حال ظهور پیروی می کند. استراتژی «ساخت چین» چین با هدف تبدیل این کشور از یک بازیگر بزرگ تولیدی به یک بازیگر غالب است. استراتژی «ساخت در هند» هند امیدوار است تا سال ۲۰۲۵ سهم صنعتی از اقتصاد را به ۲۵ درصد از ارزش افزوده افزایش دهد. بازارهای نوظهور با منابع طبیعی غنی، از جمله اندونزی و زیمبابوه، مشغول ممنوعیت صادرات مواد خام به عنوان بخشی از تلاش‌ها هستند.

رشد صنایع خانگی

در غرب هدف معکوس کردن رکود صنعتی است که به شدت توسط رای دهندگان به عنوان سهمی از تولید اقتصاد جهانی احساس می شود.، تولید از ۱۹ درصد در سال ۱۹۹۷ به ۱۶ درصد امروز کاهش یافته است که شدیدترین سقوط در کشورهای ثروتمند است. به نظر می رسد در چین و هند، سهم صنعت از تولید اقتصادی تقریباً همان چیزی است که سه دهه پیش بود، اما حتی در این کشورها نیز در سال های اخیر کاهش یافته است.

تقویت‌کننده‌های تولید چهار استدلال به نفع تلاش برای معکوس کردن این روند ارائه می‌کنند. نخست، سیاستمداران در غرب می‌گویند که کارخانه‌ها منبع مشاغل مستحکمی هستند که طبقه متوسط ​​بزرگ‌تر و راضی‌تر را تولید می‌کنند. ثانیا به تقویت‌کننده‌ها به تولید به‌عنوان محرک نوآوری و رشد نگاه می‌کنند. این امر برای تقویت انتقال سبز نگاه می کنند.
ثالثا ضروری است که در صورت ایجاد مشاغل محلی برای رای دهندگان خوشایندتر خواهد بود. در نهایت، تنش‌ها بین آمریکا و چین رهبران جهان را وادار کرده است تا در مورد اینکه کدام کالاها از نظر استراتژیک مهم هستند، تجدید نظر کنند و بنابراین باید نزدیک‌تر به خانه تولید شوند.

با در نظر گرفتن نوع شغل پیشنهادی شروع کنید. مفهوم “کار تولیدی خوب” یک مفهوم قدیمی است. در طول قرن بیستم، کسانی که تحصیلات دانشگاهی نداشتند می‌توانستند دستمزد مناسب، امنیت شغلی، کمی استقلال شخصی و پیشرفت شغلی در کارخانه‌ها پیدا کنند. در واقع، بیش از یک دهه پیش، مشاغل تولیدی در آمریکا در مقایسه با مشاغل مشابه در بخش خدمات، حق بیمه ۵ درصدی پرداخت می‌کردند و ساعات ثابت و مزایای سخاوتمندانه را ارائه می‌دادند.

هرچند اخیراً تصویر تغییر کرده است: بسیاری از مشاغل تولیدی خوب دیگر وجود ندارد. در سرتاسر جهان ثروتمند، شغلی که به مهارت‌های فنی سطح متوسط ​​نیاز دارد. جای خود را به ترکیبی از مشاغل سطح بالا و پایین، عمدتاً در بخش‌های خدماتی داده است. جمعیت ثروتمند بیشتر درآمد خود را صرف خدمات می کنند. تقاضای صنعتی به طور فزاینده ای توسط بازارهای نوظهور برآورده می شود. چه در دیترویت و چه در دورتموند، عواقب آن آشکار و در حال حاضر آشناست. در نگاه اول، کسانی که از دست رفتن مشاغل تولیدی را محکوم می کنند، یک نکته دارند. مطمئناً ارزش پرداخت برای پس گرفتن آنها را دارد؟

یک مشکل وجود دارد. روشن نیست که بتوان چنین مشاغلی را بازگرداند. مهم نیست چقدر دولت ها هزینه می کنند. برای شروع، حق بیمه دستمزد تولید به شدت کاهش یافته است. دستمزد کارگران تولیدی در آمریکا اکنون ۵ درصد از دستمزد کارگران مشابه بخش خدمات عقب است. علاوه بر این در غرب هدف معکوس کردن رکود صنعتی است که به شدت توسط رای دهندگان احساس می شود. به عنوان سهمی از تولید اقتصاد جهانی، تولید از ۱۹ درصد در سال ۱۹۹۷ به ۱۶ درصد امروز کاهش یافته است که شدیدترین سقوط در کشورهای ثروتمند است. به نظر می رسد در چین و هند، سهم صنعت از تولید اقتصادی تقریباً همان چیزی است که سه دهه پیش بود، اما حتی در این کشورها نیز در سال های اخیر کاهش یافته است.

تقویت‌کننده‌های تولید چهار استدلال به نفع تلاش برای معکوس کردن این روند ارائه می‌کنند. نخست، سیاستمداران در غرب می‌گویند که کارخانه‌ها منبع مشاغل مستحکمی هستند که طبقه متوسط ​​بزرگ‌تر و راضی‌تر را تولید می‌کنند. دوم، تقویت‌کننده‌ها به تولید به‌عنوان محرک نوآوری و رشد نگاه می‌کنند. این امر برای تقویت انتقال سبز است.
دلیل سوم – ضروری است که در صورت ایجاد مشاغل محلی برای رای دهندگان خوشایندتر خواهد بود. در نهایت، تنش‌ها بین آمریکا و چین رهبران جهان را وادار کرده است تا در مورد اینکه کدام کالاها از نظر استراتژیک مهم هستند، تجدید نظر کنند و بنابراین باید نزدیک‌تر به خانه تولید شوند.

کارخانه نوسازی شده خودروهای الکتریکی فورد در کلن، واقع در سواحل راین در مرکز صنعتی آلمان، یکی از این نمونه ها است. شاسی و بدنه خودروها با مواد شیمیایی پوشانده شده اند تا برای رنگ آمیزی و جلوگیری از خوردگی آماده شوند. این در چندین طبقه اتفاق می افتد. تعداد کارگران درگیر در کار در محل دقیقاً صفر است
ربات‌های مونتاژ زرد براق در پایین‌تر خط تولید به اندازه‌ای پیشرفته هستند که می‌توانند بیشتر خود را نظارت کنند. اگرچه کارگران برای مونتاژ مورد نیاز هستند – تقریباً به اندازه وسایل نقلیه سنتی بنزینی – این فعالیت به آموزش بسیار بیشتری نیاز دارد. این با تصویر ملی مطابقت دارد: طبق مطالعه ولفگانگ داوث از موسسه تحقیقات اشتغال و نویسندگان همکار، روبات‌های صنعتی کار موجود را پیچیده‌تر کرده‌اند.

کارخانه های کشاورزی

در همین حال، صنعت پیشرفته بیشتر شبیه بخش خدمات است. طبق گزارش صندوق بین‌المللی پول، خدمات مرتبط با تولید به عنوان سهمی از تولید جهانی در دهه‌های اخیر رشد کرده است. مونتاژ یک گجت جایی نیست که آن نوع پولی که منجر به مشاغل پردرآمد می شود، به دست می آید. سنسورهای حرکتی ساخته شده توسط بوش محصولات پیشرفته ای هستند. اما این شرکت فناوری آلمانی همچنین نرم‌افزار و خدماتی مانند نظارت شبانه‌روزی بر کالاهایی که حسگرها به سمت آن نشانه رفته‌اند، ارائه می‌کند. طراحی این خدمات، تطبیق آنها با نیازهای مشتریان، سرویس دهی به ابزارها – همه چیزهایی هستند که برای تولیدکنندگان مدرن اهمیت فزاینده ای دارند و تعداد کمی از آنها شغلی را ارائه می دهند که صنعت قبلاً ارائه می کرد.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع