پنج سال پیش که دولت روحانی در بهترین وضعیت خود قرار داشت و هنوز هیچ علائمی از بحران در اقتصاد ایران جز برای اقتصاددانان قابل مشاهده نبود، سرمقاله‌ای در همین ستون منتشر شد که با این مقدمه شروع می‌شد: «انسان دو نوع معلم دارد: آموزگار و روزگار. آنچه به شیرینی از اولی نیاموزد، دومی به
به بهانه مذاکره و تبادل نظر با کارشناسان خبره و خصوصا یکی از کاندیدای دغدغه مند معرفی شده وزارتخانه مذکور، پیشنهاداتی برای شکل گیری دولت انقلابی متعهد جدید تقدیم افکار عمومی و صاحب نظران می گردد شاید که منجر به تغییر مسیری جهت ارتقا جایگاه معلم و پرهیز از تکرار سال ها دلسوزی و اعلام
رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور در نامه‌ای به وزیر آموزش و پرورش، اعمال فوق‌العاده ویژه معلمان به میزان حداقل ۲۱ درصد و حداکثر ۲۷ درصد را از ابتدای فرودین ۱۴۰۰، بلامانع دانست. ضرایب جدید فوق‌العاده ویژه معلمان از سوی محمدباقر نوبخت، رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور به محسن حاجی میرزایی؛ وزیر آموزش و
ریشه اقتصادی حوادث جاده‌ای اخیر بررسی شد بیش از یک هفته، از حادثه تلخ «اتوبوس خبرنگاران» و «اتوبوس سربازان» می‌گذرد. این موارد تنها بخشی از حوادث و رخدادهای روزانه کشور هستند که البته در سالهای اخیر نمود بیشتری یافته است. اگرچه این حوادث، غیرقابل پیش‌بینی هستند، اما از نگاه کارشناسان تعدد این حوادث در بخش‌های
معلم مدرسه‌ای با اینکه ﺯﯾﺒﺎ بود ﻭ ﺍﺧﻼﻕ خوبی داشت، هنوز ازدواج نکرده بود. ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻧﺶ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭ ﺷﺪند ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ: «ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻤﺎﻝ ﻭ ﺍﺧﻼﻗﯽ خوبی ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻧﮑﺮﺩﻩﺍﯼ؟» معلم گفت: «ﯾﮏ ﺯﻧﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﭘﻨﺞ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻮﺩ. ﺷﻮﻫﺮﺵ او ﺭﺍ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ بار ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺧﺘﺮ به دنیا
اوایل دهه ی شصت معلم شدم ، و در یکی از سالهای این دهه ، « مدیر، آموزگارِ» مدرسه ای با حدود ۱۹ دانش آموز در پنج پایه ی تحصیلی ، همه ی وظایف سازمان یک واحد آموزشی از قبیل مدیر ، معاون ، آموزگار ، مربی بهداشت دفتردار ، خدمتگزار، سرایدار و …. در
