در افتادن با کشوری که بیش از صد بمب اتمی دارد کار اشتباهی‌ست رویکرد جمهوری اسلامی به اسرائیل در همه این سال‌ها و به ویژه طی روزهای اخیر به نحوی است که انگار نمی‌داند اسراییل بین صد تا دویست سلاح اتمی دارد. من واقعا تعجب می‌کنم از این همه بی‌توجهی مسئولان به امنیت ملی کشور
اقتصاددان : به توصیه اکید ویلیام تابمن،نویسنده کتاب «خروشچف» ،که هم اکنون آن را در دست ترجمه دارم، کتاب نسبتا تازه ولادیسلاو زابوک ، را روی صفحه موبایلم می‌خوانم.این آقای زابوک نویسنده کتاب «بچه‌های ژیواگو» است که به فارسی ترجمه شده،هرچند ترجمه‌اش بسیار ضعیف است و ارزش‌های کتاب اصلی را نمی‌نماید. اما این کتاب تازه
اقتصاددان : ای کاش فرصت داشتم و کتاب «هیچ چیز غیرممکن نیست»، نوشتهٔ تد اوسیوس، را اختصاصاً برای سران کشور ترجمه می‌کردم. این کتاب دو هفته پیش منتشر شده و من هر شب روی موبایلم بخش‌هایی از آن را می‌خوانم. فقط بگویم عجب حکایتی است حکایت آشتی آمریکا و ویتنام. این دو کشور تاریخ خون‌باری
امروز در اخبار خواندم که جمهوری اسلامی برای بسته نشدن جاده ارتباطی‌اش با اروپا از طریق ارمنستان حاضر شده به جنگ دولت آذربایجان برود.ظاهرا این همه غیرت برای حفظ یک جاده ترانزیتی قابل ستایش است و آدم به خودش میگوید این ها چقدر به منافع ملی و ژئوپلتیکی کشور علاقمندند.اما اگر کمی عمیق‌تر نگاه کنید
این روزها در مرحله انتخاب کتاب برای ترجمه هستم و طبق معمول دنبال کتاب هایی می گردم که ترجمه آن ها بتواند کمکی باشد به علاج دردهای مملکت خودمان. کتاب “موج عظیم ” استیون رادلت به راستی شگفت زده ام کرد. این داستان توسعه چقدر شیرین است و باید هم که شیرین باشد،
