«اهورای مهر» از «ورای سپهر» در هر «پگاه سپید» با «نگاه امید»سرمی‌کشد. تا با «شور بدرخشد» و همه جا را «نور ببخشد». ولی شب با «تودۀ تباه» و «سودۀ سیاه»، به «سختی می‌خروشد»و با «شوربختی می‌کوشد» همچنان با «سُلطۀ خویش»،«سلطان تشویش»را با «خیرگی» بر جهان «چیرگی» بخشد. شب نمی‌تواند «زوال خویش»را به «روال پیش» بپذیرد.