شرایط مختلف و نیازهای گوناگون انسان ها در عصر حاضر، باعث ظهور و گسترش روزافزون سازمان ها و مؤسسات مختلف شده است و ضرورت وجود این سازمان ها در اداره شئون زندگی انسان امروزی، بر هیچ کس پوشیده نیست. بدیهی است که سازمان ها زمانی می توانند در انجام رسالت و رسیدن به اهداف خود

«راز رامش» و «رمز آرامش» رهایی ذهن از «گرانی ها» و «نگرانی ها»است. «گشودن هر گرۀ کور» و «پیمودن هر گریوۀ دور»، اگر در «توان» و «امکان»ماست، که خود «می‌گشاییم» و «می‌پیماییم». ولی راه حلِّ هر مشکلی را که «نمی‌دانیم» یا «نمی‌توانیم»، بر خدایی «توسُّل» و «توکُّل»می‌کنیم ، که هر «چیز را می داند» و

روزی نادرشاه افشار در جبهۀ جنگ سرباز ۴۵ ساله ای را دید که شجاعانه می جنگید و بی باکانه صفوف دشمن را می شکافت و پیش می رفت. او را صدا زد و گفت: ای سرباز دلیر! هنگامی که سپاه محمود افغان ، اصفهان را تصرّف کرد و سپاه ایران را درهم شکست ، تو

انسان های «فرومایه» و «دون پایه»، از «اندیشه می کاهند» و «همیشه می خواهند»، که «روند گفتگو» را به «فرایند هیاهو» بکشانند، تا با «کینه توزی»، «پیروزی» را به دست آورند. اینان به جای «آبروی،روی» می‌آرند و به جای «گفتگوی،گوی». به جای «فهم،وهم» دارند و به جای «تَهم،سهم». اینان برای هر «شجر،مشاجره» می کنند و

هر «چوب کبریت» می تواند «محبوب عفریت» باشد. کبریت گرچه«فرزند جنگل»است،ولی می تواند «آوند انگل» باشد. هر «نهال» با «اِنهال» شاداب می شود، ولی اگر «بَر ندهَد»،«تبر می خورَد». گاه از یک «نهال»،هزاران «کبریت ایده‌آل» می سازند، که هر کبریت می تواند با «تفتان سخت»،«هزاران درخت» را به آتش بکشد. یک «پرندۀ بزرگ» یا «درندۀ

هر «دین آسمانی» یا «آیین انسانی»، که برای «جان انسان» در این «جهان گذران»، پیش از «مُردن» و «جان سپُردن»، «به کار نیاید» و «به ابتکار نشاید»، در آن جهان نیز نه«دردی را درمان» می‌کند و نه«فردی را در امان» می‌دارد. در این دنیا«دینی،پایایی» و «آیینی،پویایی» دارد، از«انسان،انسانی بهتر» و از این«جهان،جهانی برتر» بسازد. شفیعی