هر جنگی «صحنه ای تار» است و «عرصه ای از کُشتار». سربازان «دلخوشند»،که دیگران را «می کُشند». اینان یکدیگر را «نمی شناسند»،ولی از همدیگر «می هراسند». و «بر هم می تازند» و «با هم می گدازند». کسانی «جنگ را می افروزند» و «فرهنگ را می سوزند»، که خود با هم «نمی جنگند» ،و لی «اهل

هر انسان دیگران را به«میزان حقارتش،تحقیر» می کند و به «میزان کرامتش،تکریم». بنابراین هر «خودکامۀ دون» و «سیاهنامۀ گردون»، که «شهروندان فرهیخته» و «ورجاوندان برانگیخته» را «خوار می دارد» و «ابزار می پندارد»، به خاطر «حقارت ذاتی» و «اسارت حیاتی» است، که در «اساس» در درون خویش «احساس» می کند! پس هر خودکامه «اسیری هیز»است

مردمی که «زمامداران فاسد» و «سیاستمداران کاسد» را برمی گزینند، نه تنها«قربانی فساد»،که خود«بانی بیداد»اند. «هودۀ سیاسی» و «شالودۀ دموکراسی»، آن گاه «باسود می درخشد» و جامعه را «بهبود می بخشد»، که مردم با «عیار آگاهی» رای دهند،نه با «پندار واهی»! آن چه «بشر را از شر می رهاند» و «بشارت را به بشر می

گفت: اخیراً همایشی با هزینۀ ۳۶میلیون دلار به نام زنان تاثیرگذار توسط«خودی ها» در تهران برگزار شد. گفتم: بله،ابتکار جالبی بود. گفت: جالب تر این که یکی از «نخودی ها» با نگاهی به گوشه‌ای از جزییات این هزینه‌ها،ما را در برابر پرسش سنجش«هزینه-فایده ها» قرار داده است.مثلاً: ۱. دعوت از «روسای» ۱۵۰ کشور و حضور

این «فاجعۀ دیرین» می تواند هر «جامعۀ نوین» را به «خاک سیاه بنشاند» و به «مغاک تباه بکشاند» ، که در آن جامعه «روزگار» بر «آموزگار» سخت گیرد. آن جا که «رنج تبعیض» به جای «گنج تحریض» نشیند، و از «عدالت عقلانی»،«آلت حکمرانی» بسازند، «فردهای گرفتار» جز «فردای تار» نمی سازند. «اقشار عام» همیشه «فشار

گفت: دیروز برای انجام کاری توی صف یکی از ادارات بودم. یک ساعت معطل شدم تا نوبت من شد. ناگهان یکی از بستگان آن مسئول تازه از راه رسید. مسئول،کار مرا رها کرد و مشغول انجام کار او شد. من اعتراض کردم. گفت: چرا بی اجازه من حرف می زنی؟ حالا پرسش من از تو