اعتراض با اجازه!!

گفت: دیروز برای انجام کاری توی صف یکی از ادارات بودم. یک ساعت معطل شدم

تا نوبت من شد. ناگهان یکی از بستگان آن مسئول تازه از راه رسید. مسئول،کار مرا

رها کرد و مشغول انجام کار او شد. من اعتراض کردم. گفت:

چرا بی اجازه من حرف می زنی؟

حالا پرسش من از تو این است که آیا باید از کسی که به او اعتراض دارم، کسب

اجازه کنم؟

گفتم: اینجا استثنائاً حق با توست. کسی که نسبت به او اعتراض داریم،به ندرت

اجازه می دهد که علیه او اعتراض کنیم؟

گفت: اگر به دولت اعتراض داشته باشیم،چرا باید از او اجازه بگیریم؟آیا دولت به

جمعی و گروهی اجازه می دهد علیه او اعتراض کنند؟

گفتم :اتّفاقاً اصل بیست و ششم قانون اساسی ما می گوید:

احزاب ، جمعیت ها ، انجمن های سیاسی و صنفی و انجمن های اسلامی یا اقلّیّت

های دینی شناخته شده آزاداند ، مشروط به این که اصول استقلال ، آزادی ، وحدت

ملّی ، موازین اسلامی و اساس جمهوری اسلامی را نقض نکنند . هیچ کس را نمی

توان از شرکت در آن ها منع کرد یا به شرکت در یکی از آن ها مجبور ساخت .

و اصل بیست و هفتم نیز تاکید می کند:

تشکیل اجتماعات و راه پیمایی ها ، بدون حمل سلاح ، به شرط آن که مخلّ به

مبانی اسلام نباشد، آزاد است .

گفت: پس چرا می گویند باید مجوّز بگیری؟ در حالی که به هیچ گروه معترض مجوّز

نمی دهند؟

فردریک کبیر که از سال ۱۷۴۰ تا ۱۷۸۶ بر کشور آلمان حکومت می کرد، معتقد به

آزادی اندیشه بود, او یک روز سوار بر اسب با همراهانش از یکی از خیابان های

برلین می گذشت گروهی از مخالفان اعلامیه تند و تیزی علیه او بر دیوار چسبانده

بودند.

فردریک آن را خواند و گفت: بی انصاف ها چقدر اعلامیه را بالا چسبانده اند. ما که

سوار اسب هستیم، آن را خواندیم ؛ولی افراد پیاده برای خواندنش به زحمت می

افتند. آن را بکنید و پایین تر بچسبانید تا راحت تر خوانده شود .

یکی از همراهان با حیرت گفت: اما این اعلامیه بر ضد شما و حکومت شماست .

فردریک گفت : اگر حکومت ما واقعاً به مردم ظلم کرده و آنقدر بی ثبات است که با

یک اعلامیّه ساقط شود ،همان بهتر که زودتر برود، امّا اگر حکومت ما بر اساس قانون

و عدالت اجتماعی و آزادی بیان است، مسلّم آن قدر ثبات و استحکام دارد که با یک

اعلامیّه از پا نیفتد …

گفتم: باز هم #سیاهنمایی کردی؟

شفیعی مطهر