انسان ها نه مطلقاً «بد» و «بی خرد» اند و نه کاملاً«خوب» و «مطلوب». بلکه انسان ها چون «رودی جاری» و «سرودی ساری» هستند، که گاه «تُند» می روند و گاه «کُند»! گاه «می جوشند» و «می خروشند»، و گاه «رام» و «آرام» راه می سپرند. همۀ ما «انسان ها»،همۀ این«امکان ها» را داریم. بیاییم

گفت: اخیراً همایشی با هزینۀ ۳۶میلیون دلار به نام زنان تاثیرگذار توسط«خودی ها» در تهران برگزار شد. گفتم: بله،ابتکار جالبی بود. گفت: جالب تر این که یکی از «نخودی ها» با نگاهی به گوشه‌ای از جزییات این هزینه‌ها،ما را در برابر پرسش سنجش«هزینه-فایده ها» قرار داده است.مثلاً: ۱. دعوت از «روسای» ۱۵۰ کشور و حضور

آنان که در «جبروت جهان»،«سکوت انسان» را نمی فهمند، در «مهاد عالَم» نیز«فریاد آدم» را نمی شنوند! گاه شنیدن نه به «گوش دادن»،که به «هوش نهادن» نیاز دارد. آیا کسی «فریادی بلندتر» و «نهادی نژندتر»از کسی دارد، که برای یک «رطل نواله» سر در «سطل زباله» می کند؟! بیاییم «هوش جان را بشاییم» و «گوش

گفت: آقای #میثم_لطیفی معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان امور استخدامی در زمانی فرمودند : «ما در کشور ۵۴ فرودگاه بین المللی داریم و آلمان فقط ۵ فرودگاه دارد.» گفتم: این آمار مقایسه ای را به آنان بگو که همیشه دنبال #سیاهنمایی هستند! گفت:آقای #محمد_مهاجری، فعال سیاسی در نقد سخن ایشان گفتند: لااقل با همین

گفت:یکی از «خودی ها» نوشته: پیش از انقلاب فقط ۳۷ درصد افراد بالای ۱۵ سال سواد داشتند؛ یعنی سی درصد کمتر از میانگین جهانی! گفتم: بنابراین چه خوب شد با انقلاب همۀ عقب ماندگی ها جبران کردیم. گفت: حالا یکی از «نخودی ها» نوشته: پس ۶۳ درصد از ۹۸ درصدی که به ج.ا.ا رای دادند،مطلقاً

در سازمان ها دو دسته مدیر داریم یا میتوانیم داشته باشیم؛ یک، مدیرانی که از درون سازمان رشد کرده اند، سلسله مراتب را طی کرده اند و مدیر شده اند و دو، مدیرانی که از بیرون دعوت میشوند و به استخدام سازمان در می آیند تا مستقیما مسئولیتهای مدیریتی را بر عهده بگیرند. مدیران بیرونی