چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است !

در روز های گذشته گزارشی از ساخت و افتتاح یک بیمارستان بزرگ در عراق رسانه ای شد .
گفته می شود این بیمارستان ۲۲۰ تختخوابی تخصصی و فوق تخصصی از مدرن ترین مراکز درمانی منطقه است .
البته این نخستین خدمت ج.ا.ا به مردم عراق نیست و حکومت ما تا کنون به عراق و برخی کشور های دیگر کمک ها و خدمات بسیاری نموده است .
این که کشور ما بتواند به ملت های نیازمند ، رایگان بخشی بکند و از درد و رنج آن ها بکاهد بی شک عملی اخلاقی و پذیرفتنی است اما این اقدام انسان دوستی وقتی موجه و روایی اخلاقی دارد که از سویی کشور ما واجد فقر و محرومیت عمیق و گسترده نباشد و از سوی دیگر کشوری مانند عراق ، بواقع درمانده و نیازمند باشد .
وقتی مطابق آمار رسمی ۵۰ درصد مردم کشور ما از فقر غذایی رنج می برند و نیز بیش از ۲۵ میلیون نفر زیر خط فقر مطلق زندگی می کنند و یا برخی استان های کشور ما هنوز از آب کافی مطلوب و مدرسه و بیمارستان مناسب محروم هستند بدیهی است توجه به دیگران نسبت به تامین نیاز های اولیه و اساسی مردم خود هیچ توجیه اخلاقی نه تنها ندارد که نوعی درد و رنج اضافی به ملت خویش است .
البته وقتی با خبر می شویم که ذخایر ارزی عراق نزدیک به ۱۰۰ میلیارد دلار می رسد کمک های نجومی حکومت ج.ا.ا را بیشتر ناروا و نامعقول تلقی می کنیم
چرا که از قدیم گفته اند چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است .
بنابراین هر دولتی که حمایت از ملت دیگری را بر ملت نیازمند خود ترجیح بدهد وظیفه اخلاقی را نقض کرده است و اینجاست که یک فضیلت و عمل درست اخلاقی در یک شرایط و موقعیتی بدل به یک رذیلت و عمل غیر اخلاقی می شود حتی اگر چنین عملی توجیه مذهبی و سیاسی داشته باشد اما خلاف اخلاق فهمیده می شود .
باری اخلاق سیاسی حکم می کند که دولت ها هرگونه رایگان بخشی را نسبت به ملت های دیگر با معیار اخلاق ، اعتبار سنجی کنند .

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع