نقش رو ( پررویی ) در پیشرفت افراد

یکی از علاقه های شخصی من زمانی که هنوز چراغ نشریات کاغذی مثل امروز کم سو نبود، حل جدول روزنامه ها و مجلات مختلف در مواقع بیکاری بود.

یادم هست یکبار در پیدا کردن کلمه ای دو حرفی که در قسمت سئوالات افقی جدول مطرح شده بود زیاد کلنجار رفتم اما فکرم بجایی قد نداد که نداد. جالب اینکه حرف اول کلمه مدنظر حرف “ر” درآمده بود و فقط حرف دوم را باید پیدا میکردم!

سئوال این بود: از ابزار ترقّی؟
جواب، ساده اما دور از ذهن بود و وقتی بخش عمودی جدول حل شد، جواب سئوال دو حرفی مذکور ،کلمه *رو* از آب درآمد!

پاسخ این پرسش معما گونه باعث شد آنروز ناخواسته آدم های به اصطلاح موفق زیادی در ذهنم مجسّم شوند که با ابزار “رو” به درجاتی از ترقّی دست یافته بودند و در عین حال، آدمهای شایسته ای نیز به فکرم خطور کردند که بدلیل مأخوذ به حیا بودن، چاره ای جز دیدن و خون دل خوردن نداشتند:

نعمت هر دوجهان قسمت پررویان است.
خون دل میخورد آنکس که حیایی دارد.

امروز خیلی بهتر از آنروزها با تمام وجود تاثیر “پر رو” بودن را برای فتح قله های موفقیت احساس می کنم چرا که همه ما بعینه در اطراف خود افرادی را می بینیم و سراغ داریم که عاری از هر کمالاتی، صرفا بواسطه داشتن عنصر “رو” پله های پیشرفت را یکی پس از دیگری زیر پا می گذارند و به مراتب بالاتری از رشد می رسند. (البته هستند کسانی که با این خصیصه در راه صواب گام بر می دارند که حسابشان از جماعت مورد خطاب این نوشتار جداست).

توهّم مهم بودن یا اندیشه خود مهم پنداری، تفکر غالب و خمیر مایه اصلی شکل دهنده شخصیت این گونه افراد است. از این رو، برای دستیابی به قله مقصود از هیچ کوشش درست یا غلطی فروگذاری نمی کنند، از خودنمایی و تظاهر بگیرید تا پاچه خواری و فریب کاری دیگران …

معمولا افراد “پر رو” از “اعتماد به نفس” بالایی نیز برخوردار هستند، هر چند از نوع کاذب آن. اعتماد به نفس بالا توام با چاشنی دروغ باعث شده این افراد، همیشه در بزنگاه های مختلف بتوانند خود را بخوبی عرضه و فعل خواستن و رسیدن را به زیبایی صرف کنند.

در محله ی قدیم ما سماور سازی بود که بجز حرفه ی شریف تعمیر سماور، تخصص دیگری نداشت اما از نعمت “رو” تا هر اندازه که بخواهید برخوردار بود. بعدها همین آدم بواسطه شرکت در انتخابات، یکی از صاحب منصبان شهر شد. استاد سماور ساز ِ آتشین نفس محله ی ما، که از قضا نیمچه صدایی هم داشت، علی رغم کم سوادی، با تکیه بر اعتماد به نفس حاصل از نعمت پررویی هر جا فرصتی برای عرض اندام بدست می آورد، در چشم بهم زدنی میکروفون و تریبون را قبضه و جماعت مستمع را فریفته ی الفاظ رنگارنگ خود می نمود تا اینکه با همین سیاق، رفته رفته اسم و رسمی بهم زد و دایره اهمیّت و ارتباطات او روز به روز بزرگتر و بزرگتر شد تا جایی که بقول خواجه: “گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد.”

امروزه در لایه های مختلف اجتماعی، هنر پررویی نقش بی بدیلی در کسب مدارج و ارتقای جایگاه انسان های تهی و بی مایه دارد و آنها با برخورداری از این خصیصه جادویی، هر راه ناهمواری را بر خود هموار می کنند و هر چقدر که خود را از نردبان ترقّی بالا می کشند به همان میزان و بیشتر از آن، اقشار تحصیل کرده و نخبه را به قهقرای بی اعتمادی و بی انگیزگی سوق می دهند.

از این رو، بنظر می رسد جامعه ایرانی بیشتر از هر زمان دیگری از وجود این سِنخ از افراد، بویژه در جایگاه های حساس تصمیم گیری و تصمیم سازی دچار آفت شده است؛ آفاتی که اگر در جای خود به موقع دفع و رفع نشود، می تواند پایه های اعتماد عمومی و سرمایه های اجتماعی کشور را متزلزل سازد.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع