نه شبم نه شب‌پرستم که حدیث خواب گویم چـــو غلام آفتـــابم هــــمه ز آفــــتاب گــــویم معلم را روشنگری می دانندکه چونان شمع می‌سوزد و جمع را می‌سازد. اما اگر سوز و سازش را بنگریم و برگ و برش را بنگاریم،در می‌یابیم که این تشبیه بسی بی‌انصافانه و بسیار ناعادلانه است؛ زیرا شمع را می‌سازند تا

دستمایه ما از این بحث این است که از نظر اسلام و عموم اندیشمندان انسان شناس ، انسان موجودی است به لحاظ سرشتی فعّال و به لحاظ اخلاقی خوب و پاک . آدمی، آزاد و مختار آفریده شده است و در جهان هستی ، خود را به فعل در می آورد . حتّی خدا هم

استاد مطهری بر این باور است که : معلّم باید اندیشیدن را بیاموزد ، نه اندیشه را . بنابراین القای اندیشه بدون تحریک انگیزه ، کودک را به اتّخاذ یکی از دو مواضع زیر ناگزیر می کند : ۱ – جبهه‎گیری می کند و با همه القاکنندگان می ستیزد و گستاخ و لجباز می شود

به نام آفرینشگر لوح و قلم نسیمی نوگلی را باز می‌کرد به گوشش نغمه‌ای را سازمی‌کرد که من پیراهنت را می‌گشایم به صبح زندگی ره می‌نمایم شکوفه شادمان خندید و بشکفت و اندر پاسخش این راز را گفت که گرخود نشکفم رنج تو فانی‌است «اساس خودشکفتن» جاودانی است به بهانه تشکیل این نشست عالمانه، این

هفتۀ بزرگداشت مقام معلّم است . بیش از چهار دهه است که معلّم را در شعر و شعار و گفتار به «عرش برین رسانده‌ایم» و در تکریم و توقیر و رفتار بر «فرش زمین نشانده‌ایم»! معلّم«گنجینۀ شعور» است و از «بیشینۀ شعار،بیزار». اکنون «گاه عمل» و «پگاه امل» است. معلّم««کریم»است و «شایستۀ تکریم»، خورشید از

معلم را روشنگری می دانند که چونان شمع می سوزد و جمع را می سازد. اما اگر سوز و سازش را بنگریم و برگ و برش را بنگاریم، در می یابیم که این تشبیه چندان منصفانه نیست؛ زیرا شمع را می سازند تا بسوزد ، ولی او می سوزد تا بسازد. معلم شمعی است گدازنده