هر پگاه نو با یک نگاه نو گاهی یک«گزارش دروغ» به مانند «فروزش فروغ»، چنان بر «دل می‌نشیند» و در آنجا «منزل می‌گزیند»، که «خرد را خراب» و «بخرد را به خواب» فرومی‌برد! «نمای گوش» بدون «راهنمای هوش» ، و «باور بخرد» بدون «یاور خرد»، همۀ «دیده‌ها» و «شنیده‌ها» را «راست می‌انگارد» و «بی کم

هر پگاه نو با یک نگاه نو من با «آرزوی وفاق»،«بازوی اتّفاق» را گرفتم تا نیفتد. ولی با «رویت دیدم» و با «درایت فهمیدم»، که اگر«وفاق روی‌دادنی» است و «اتّفاق افتادنی»! ما با او «نیُفتیم» اگرچه از آن «برآشُفتیم»!

ابوعلی سینا در سفر بود. در هنگام عبور از شهری ،جلوی قهوه خانه ای اسبش را بر درختی بست و مقداری کاه و یونجه جلوی اسبش ریخت و خودش هم بر روی تخت جلوی قهوه خانه نشست تا غذایی بخورد. اقتصاددان: خر سواری هم به آنجا رسید ،از خرش فرود آمد و خر خود را