گفت:آقای میرکاظمی رئیس محترم سازمان برنامه ۱۷ آبان‌ماه در مجلس فرمودند: ما ۲۰۰ هزار میلیارد تومان عدم تحقُّق بودجه داریم. گفتم: خب،دولت این همه کسر بودجه را از کجا می خواهد تامین کند؟ گفت: از آسمان! گفتم: باز هم چیزی زدی که پرت و پلا می گویی؟ گفت: من نمی گویم.خود ایشان یک ماه بعد
گفت: من در دورۀ بعدی انتخابات ریاست جمهوری کاندیدا می شوم! گفتم: ان شالله مبارک است! چه خوب! تو رئیس جمهور شوی و ما هم در کنار تو به نام و نان و نوایی برسیم! حالا برنامه های تو برای ریاست جمهوری چیست؟ گفت: در همۀ زمینه ها برنامه دارم. مثلاً: – همۀ کالاهای مورد
آن جا که «سیمای سیاست» را با «کیای کیاست» نیارایند، و «رنگ قداست» را با «نیرنگ سیاست» بیالایند، در آن جا «پیدی فقر و فساد» و «پلیدی فحشا و اعتیاد»، با«رنگ و ریای فاجعه»،«صحن و سرای جامعه»را می آلاید. باید نه تنها «به گوش»،که «بهوش» باشیم، که سیاست را «زار اقتدار» و «ابزار زمامدار» نسازند!
وزش هر گردباد پیش از هر «کس و کار»، «خس و خار» را به «بالا می کشاند» و بر «صدرا می نشاند». در هر«دریای موّاج»، «بلوای امواج»، با هر «کولاک»،هر «خس و خاشاک» را چون «خوی خیزاب» به «روی آب» می آورد. آن گاه که «گردباد می وزد» پیش از هرکس «نقّاد را می گزد»!
گفت: میز قدرت چه چسبندگی عجیبی دارد،که بعضی ها ده ها سال است نه خودشان می توانند از آن دل بکنند و نه دیگران می توانند آنان را جابه جا کنند! گفتم: سه چیز مستی می آورد: شهوت،ثروت و قدرت! گفت: اگر انسان خود را تنزیه و تربیت بکند،می تواند خود را از هر سه
هر «پرندۀ سبکبال» و «درّندۀ قوی چنگال»، می تواند هر «مور زنده» یا «مار گزنده» را بخورد. ولی آن گاه که با هر «روال بمیرند» و «زوال پذیرند»، این «موران ریز» و «ماران هیز»اند، که «خطر را می خرند» و آنان را «بی خبر می خورند». هیچ «جبّار»نمی تواند با «اجبار»، به «دار بنازد» و
