کسی که با «زور،حقیر» و از سوی هر«مُزدور،تحقیر» می‌شود، و خود با «رضایت» و بدون «شکایت»، «تن به حقارت» و «وطن به غارت» می‌دهد، او نه «خویی از سلامت روانی» برده و نه «بویی از کرامت انسانی». نه از «حقارت ،رنجه» می‌شود و نه از «اسارت،شکنجه». با آن «خو» گرفته و از این،«بو». او «بایستۀ
گفت: یکی از مسئولان مقداری پول به همسرشان دادند. ایشان ۳۰ میلیون تومان از آن را بلیت هواپیما خریدند. ۲۰ میلیون هم پول هتل دادند. ۳۰۰ میلیون هم سوغاتی خریدند. ۱۰ میلیون هم اضافه بار دادند و دو واحد آپارتمان هم به مبلغ ۴۰ میلیارد خریدند. تازه هنوز مبالغی از آن پول باقی است! گفتم:
گفت: سرانجام پس از چندین دهه تضییع حقوق مردم ایران توسّط دولت‌های افغانستان دربارۀ حقّابۀ رود هیرمند با اخطار قاطع آقای رئیس جمهور چشمۀ امیدی به روی مردم ما بویژه مردم مظلوم استان س و ب گشوده شد. گفتم: امیدوارم آقای رئیس جمهور در اخطار خود جدّی و قاطع باشند و در احقاق حقوق ملّت
هر روزی که از عمر آلودۀ هردمبیل خودکامه می گذشت،صدها خبر و گزارش از افزایش فقر،دزدی،گرانی،تورُّم،اختلاس،بی عدالتی و…از سراسر شهر هرت به دربار اعلی‌حضرت هردمبیل می رسید. هردمبیل روزی صدراعظم و شارل شرلی مستشار سیلگنایی را به دربار فراخواند و چندین کیلو نامه‌های شاکیان و گزارش‌های ساواکیان را به روی میز ریخت و از آنان
هیچ «عادت»،انسان را به «سعادت» نمی رساند؛ بلکه عادت‌ها،«انسان را نابود» و «جهان را دچار جُمود» می‌کند. انسانی که به طعمِ «اَلَمْ‌چشیدن» و «ستمْ‌کشیدن» عادت‌کند، هرگز نه به «رهایی»می‌اندیشد و نه به «شکوفایی». او «رنجۀ زندان» و «شکنجۀ زندانبان» را «عادی» و «متمادی» می‌انگارد. او «بند اسارت» و «کمند حقارت» را «درود می‌فرستد» و با
با درود دو روز پیش جهت بازدید از نمایشگاه کتاب تهران به همراه دوستی عازم آنجا شدم. نمایشگاه که مرکز تمرکز کتاب است، میزبان دوستداران کتاب و اهالی کتاب بود. از اینکه با وجود مشکلات گوناگون موجود در جامعه، مردمان همچنان به طور انبوه گرد کتاب جمع شده بودند، احساس امیدواری به آدم دست می
