۶ هزار بمب تنها در ۶ روز!

خبر ۶۰۰۰ بمب در ۶ روز! خبر تکان‌دهنده‌ای بود! اینکه اسراییل توانسته ظرف ۶ روز، ۶۰۰۰ بمب بر سر مردم غزه بریزد، آن‌هم در منطقه‌ای که فقط ۳۶۵ کیلومتر وسعت دارد! هولناک است. روزی هزار بمب سهمیه مردم بی‌پناهی که در میان دیوارهایی سال‌ها زندانی‌اند و حالا هم در جنگ میان دو گروه اینچنین تلف می‌شوند. خبرنگار بی‌بی‌سی نوشته بود: «در مقام مقایسه فقط کافی است این حجم از بمباران با بمباران ائتلاف جهانی علیه داعش مقایسه شود که به‌طور متوسط ۲۵۰۰ بمب در ماه روی منطقه‌ای به وسعت ۴۶ هزار کیلومتر مربع ریخته بود!» حجم ویرانی‌ها در غزه چنان هولناک است که از تصور بشر خارج است. روزنامه بسیار معتبر نیویورک‌تایمز در گزارشی از حجم گسترده کشته‌ها و زخمی‌ها خبر داده است. از پر شدن بیمارستان بزرگ شهر که دیگر جایی برای پذیرش مجروحان ندارد. سردخانه شهر از کشته‌ها پر شده است و مردم حتی فرصتی برای جمع کردن وسایل مورد نیازشان نداشته‌اند. بمباران بی‌وقفه اسراییل و انهدام ساختمان‌های مسکونی، آنها را با مرگ و آوارگی روبرو کرده است. به یقین این بهترین فرصت برای نخست‌وزیر تندرو و جنگ‌طلب اسراییل بود تا بتواند به رویای دیرینه جنگ‌طلبان صهیونیست جامه عمل بپوشاند.

به گزارش اقتصاددان به نقل از اعتماد  ،   آنها سال‌ها در پی تصرف این تکه از خاک بوده‌اند و حالا این بهترین فرصت برای آنهاست تا اسب خود را تا انتهای آن سرزمین بتازند. اسب‌هایی که سال‌هاست زین کرده داشته‌اند و اینک جامعه جهانی این اجازه را به آنها داده است تا با کشتار به خواسته خود برسند! پا در خون بگذارند و پیش بروند. چنانکه از امروز تانک‌ها را به سوی آن سرزمین رانده‌اند تا به شکل زمینی در مناطق بمباران‌شده پیشروی کنند. اسراییل ضرب‌الاجل ۲۴ ساعته برای تخلیه غزه اعلام کرده است! سازمان ملل به آن واکنش نشان داده است. اما دولت تندروی صهیونیست‌ها آن واکنش را به سخره گرفته است! چنانکه جهان را هم به سخره گرفته‌اند. سال‌هاست که گروهی جهان را به گروگان گرفته‌اند تا انتقام پیشینیان یک قوم را از مردمان یک منطقه از جهان بگیرند! اتفاقا مردمی که هیچ نقشی در آن جنایات در جنگ جهانی نداشته‌اند! کلا جهان عجیبی است! زمانه عجیبی هم هست! مثل دوران جنگ هشت ساله کشور خودمان. زمانی که یک دیکتاتور قلدر منطقه به مرزها‌ی زمینی و هوایی ما حمله کرد و‌ جهان در برابر آن تجاوز ساکت ماند! فقط به این خاطر که یک‌سال پیش از آن در ۱۳ آبان ۵۸، گروهی دانشجو سفارت امریکا را در تهران تصرف کرده بودند! دانشجویان مسلمان پیرو خط امام خواستار بازگرداندن شاه از امریکا برای محاکمه‌اش در تهران شده بودند! امریکا شوکه شده بود. همانطور که کل جهان! تصرفی که قرار بود سه روزه و کاملا کوتاه‌مدت باشد، به یک‌باره ماه‌ها طول کشیده بود و همه کشورهای عضو سازمان ملل را نگران کرده بود. البته جز چند کشور همراه با دولت انقلاب، نظیر کوبا و لیبی و کره شمالی. کشورهایی هم کم و بیش در این میانه سکوت کردند تا آن روزها سپری شود که به زودی سپری نشد. به همین خاطر، وقتی یک‌سال بعد در روز پایانی تابستان ۵۹، ارتش صدام به ایران حمله کرد، صدای هیچ مجمع جهانی در نیامد. رابطه قطع‌شده ایران با امریکا نه تنها هیچ کمکی نکرد که حتی اوضاع را هم پیچیده کرد. ایران به خاطر اشغال سفارت امریکا، از سوی امریکا و برخی متحدانش تحریم شده بود و حالا با آغاز جنگ، ابران در محاصره اقتصادی و تسلیحاتی در آمده بود. مردمی که در بهمن ۵۷، با برانداختن رژیم شاه، قصد تسلط بر سرنوشت خود را داشتند، به یک‌باره با حوادثی روبرو می‌شدند که پیش‌تر حتی به آن فکر هم نکرده بودند. اشغال سفارت یک ابرقدرت در تهران و سپس جنگی که در آن روزها پایانی برای آن متصور نبود. همه‌چیز عجیب بود. نسلی که نه تجربه انقلاب داشتند، نه جنگ، حالا هم انقلاب را تجربه کرده بودند و هم جنگ را. اتفاق‌های دیگر هم بود. اتفاق‌هایی که برای آن نسل تازگی داشت. مثل حوادث و درگیری‌های خرمشهر یا گنبد و با کردستان، هر روز خبری از این‌سو و آن‌سوی کشور شنیده می‌شد و دولت مرکزی هم که تجربه‌ای از کشورداری نداشت مدام با آزمون و‌ خطا امور را پیش می‌برد. کشمکش جناح‌های سیاسی در پایتخت هم بود. مثل حزب جمهوری با دولت موقت مهندس بازرگان که در نهایت با اشغال سفارت امریکا استعفا داد و کنار رفت. میان برخی اعضای شورای انقلاب هم اختلاف بود. یکی، دو ماه پس از پیروزی انقلاب، موج ترورها هم آغاز شده بود. ترور آیت‌الله مرتضی مطهری، در اردیبهشت ۵۸، خیلی‌ها را بهت‌زده کرد. خصوصا وقتی گروهی بچه مسلمان که رهبرشان یک طلبه جوان به نام گودرزی مسوولیت آن ترورها را برعهده گرفت! همه جوان و‌ نماز خوان و اهل مسجد. برای خودشان عقایدی داشتند! پیش از شناسایی و دستگیری اما همه انگشت‌ها به سوی گروه‌های کمونیست نشانه رفته بود. گروه‌هایی که در پیروزی انقلاب با انقلابیون مسلمان همکاری کرده بودند و در بازگشت نظم به پایتخت نقشی برجسته داشتند. پس از انقلاب، دولت مرکزی قدرت کافی برای کنترل امور را نداشت. راه‌اندازی کمیته انقلاب به موازات شهربانی و ژاندارمری، نه تنها چندان کمکی به نظم عمومی نداده بود که حتی در مواردی موجب بر هم خوردن نظم هم شده بود. به همین خاطر هم در نهایت آیت‌الله خمینی طی فرمانی آن را منحل و پاسداران کمیته را در شهربانی ادغام کرده بود. اوضاع پس از گذشت نزدیک به دو سال در آغاز جنگ چندان خوب پیش نرفته بود. خصوصا که رفته‌رفته مسعود رجوی با حکومت زاویه پیدا کرده بود و ابوالحسن بنی‌صدر هم از سوی برخی چهره‌های تصمیم‌ساز نظام، مورد قبول واقع نشده بود. کسی که قرار بود به عنوان رییس‌جمهور و ‌فرمانده کل قوا، امور جنگ را در دست گیرد و اوضاع کشور را گاه در اتاق جنگ بررسی کند. جنگ را عراق با بمباران برخی نقاط مهم، نظیر فرودگاه مهرآباد آغاز کرده بود. همین‌طور حمله زمینی به مرزها و تصرف پاسگاه‌های مرزی و بعد اشغال بخشی از نوار مرزی و تخریب روستاها و آبادی‌های نزدیک مرز. اما آنچه شرایط جنگ را دشوار کرد، اشغال خرمشهر بود. آن‌هم پس از ساعت‌ها و روزها مقاومت. اتفاق تلخی بود. ایران داشت در آتش جنگ می‌سوخت، اما جامعه جهانی، روی همه این اتفاق‌ها چشم بسته بود. صدایی از هیچ دادخواهی بلند نبود. بسیاری از امرا و افسران ارتش را تندروهای انقلابی در همان روزها و هفته‌های نخست پس از پیروزی انقلاب اعدام یا پاکسازی کرده بودند و حالا ارتش بخشی از توان خود را همراه نداشت. به همین خاطر هم در همه خطوط غافلگیر شده بود. خرمشهر به دست ارتش متجاوز سقوط کرده بود و اهواز هم از یکی دو محور محاصره‌شده بود. بعدها پس از پایان جنگ، وقتی گور دسته‌جمعی دخترکانی که در نزدیکی سوسنگرد پیدا شد که پس از تجاوز به دست ارتش عراق کشته شده بودند. ابعاد جنایتی که ارتش متجاوز صدام به وجود آورده بود رفته رفته آشکار می‌شد. جامعه جهانی در تمامی آن سال‌ها، در برابر تجاوز به خاک کشورمان سکوت کرده بود. آنها حتی در طول جنگ به تحریم ایران، ادامه دادند و حلقه محاصره را هم تنگ‌تر کردند.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع