گفتگوی صمیمی و سازنده سیدابوصالح دانشفر با مرورارید درخشان و چهره ماندگار فوتبال ایران جناب آقای عبدالرضا برزگری

به گزارش اقتصاد دان گفتگوی صمیمی و سازنده سیدابوصالح دانشفر با مرورارید درخشان و چهره ماندگار فوتبال ایران جناب آقای عبدالرضا برزگری

متن گفتگو بدین شرح است
بسم الله الرحمن الرحیم
شماره تماس موبایل استاد عبدالرضا برزگری یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران را گرفتم. ایشان بلافاصله تماس را پاسخ دادند و خودم را به ایشان معرفی نمودم. پس از چند دقیقه ای احوالپرسی و اظهار ارادت، ایشان با برخوردی بسیار مناسب و شایسته که نشان از اخلاق والا و نجابت و روحیۀ جوانمردی یشان بود، درخواست مصاحبه نمودم. بدون هرگونه تکبر و منیت خواهی و غرور، با گشاده رویی پذیرفتند و بسیار گرم تحویل گرفتند، بگونه ای که حقیقتاً خودم لذت بردم و هرگز تصور نمی کردم مروارید ورزش ایران و شاه ماهی بی بدیل تاریخ فوتبال، اینقدر خوش برخورد و با متانت و خوش مشرب و خاکی باشد. به هرحال با ایشان برای یک وقت مناسب جهت انجام مصاحبه هماهنگی نمودم و سپس در روز و ساعت مقرر، با اولین زنگ تماس حقیر، بلافاصله پاسخ دادند.
عبدالرضا برزگری؛ «سید من درخدمت شما هستم و به سئوالاتتان پاسخ خواهم داد».

جالب تر اینکه بسیار اصرار نمودند که «باید اجازه بدهید خودم تماس بگیرم». و هرچه اصرار کردم که تماس گرفته شده و نیازی به قطع ارتباط نیست، اما اصلاً نپذیرفتند و ما به ناچار تماس را قطع کردیم و استاد خود بلافاصله اقدام به برقراری تماس نمودند. حقیقتاً این متانت و نزاکت و ادب و رفتارِ احترام آمیز از نسل طلایی فوتبال این مملکت و مخصوصاً از مردِ خوشنامی چون استاد برزگری، قابل انتظار بود و بنده را به شدت شیفته خود نمودند. و نوجوانان و جوانان ورزشکار و ورزش دوست کشورمان باید بدانند پاسخ اینکه چرا عبدالرضا برزگری، مروارید گرانسنگ فوتبال ایران، دل میلیونها انسانِ علاقمند و ورزش دوست را تسخیرکرده و همچنان، محبوب و ماندگار باقی مانده است، تنها ورزش بود یا اخلاق، بزرگ منشی با ورزش!!!
و سپس مصاحبه را آغاز نمودم.

(جناب آقای برزگری، با سلام و عرض ادب و احترام، و با تشکر ازحضرتعالی که بذل محبت فرموده و این افتخار را به بنده دادید تا در یک گفتگوی صمیمی و سازنده مصاحبه ای داشته باشیم. خیلی ها در سراسر کشور و حتی خارج از ایران بازیهای درخشان و نمایش های فوق العاده جذاب حضرتعالی را در میادین مختلف ورزشی چه در ردۀ باشگاهی و چه در تیم ملی ایران بخاطر دارند و حضرتعالی هم در بعد فنی و هم در بعد اخلاقی بدون تعارفات معمول، الگو و اسوه بودید و هستید. بفرمائید فوتبال را چگونه و از کجا آغاز کردید؟
برزگری؛ باسلام و عرض احترام خدمت مخاطبان بزرگوار. من فوتبال را مثل همه بچه های هم سن و سالانم درکوچه پس کوچه های آبادان و در سنین پائین آغاز کردم. سپس هنگامی که وارد آموزشگاه ابتدایی شدم، استاد فارق فتاحی از بزرگان فوتبال آبادان بعنوان مربی ورزش آموزشگاه، ما را تحت تعلیم قرار دادند و در همان آغاز فعالیت ورزشی، استاد فتاحی وقتی استعداد حقیر را مشاهده نمودند اظهار داشتند شما در آینده فوتبالیست بسیار خوبی خواهید شد.
پس ازمدتی فوتبال را از یک تیم محلی شروع کردم و مربی ما در این تیم محلی، جناب آقای حسن علیپور بودند. پس از مدتی درتیم فوتبال شهرداری آبادان زیر نظر استاد رضا مجدی که دروازه بان تیمهای شاهین و نفت آبادان بود، شروع به فعالیت نمودم. بعداً همراه با بازیکنان و استاد رضا مجدی به تیم فوتبالِ باشگاه سپه آبادان نقل مکان کردیم و پس از مدتی رسماً به عضویت تیم بزرگ و محبوب و سابقه دار صنعت نفت آبادان پیوستم. آن زمان آقایان شادروانان پرویز دهداری، منوچهر سالیا و علی پورجانکی مسئولیت فنی آن را بر عهده داشتند، من در تیم صنعت نفت چهره شدم و توانائی ها و استعدادم را به نمایش گذاشتم و به عضویت تیم ملی جوانان و امید و بزرگسالان ایران درآمدم و ملی پوش شدم.
(جناب آقای برزگری، مشوق و مربیان تأثیرگذار در پیشرفت حضرتعالی چه کسانی بودند؟

برزگری؛ مشوقان من آقایان رضا مجدی، فاروق فتاحی و شادروانان پرویز دهداری و منوچهر سالیا بودند. حقیقتاً حق بزرگی بر گردن من دارند و تا همیشه به نیکی از آنان یاد می کنم.
(آقای برزگری، حضرتعالی یکی از بهترین های فوتبال ایران بودید که باید بسیار زودتر و زمان بیشتری در تیم ملی ایران حضور می داشتید و سالها چهره درخشان تیم ملی می بودید. اما چرا اینگونه نشد؟میشه دلایل را توضیح بدهید؟
برزگری؛ من قبل از انقلاب به عضویت تیم ملی ایران درآمدم و در اولین مسابقه تیم ملی بزرگسالان ایران در مقابل تیم ملی شوروی سابق حضور یافتم و بازی کردم. سپس انقلاب شد و تا مدتی خبری ازتشکیل تیم ملی نبود. تا اینکه مجدداً به عضویت تیم ملی ایران درآمدم و در مسابقات قهرمانی آسیا در سنگاپور حضور یافتیم و در آنجا نیز قهرمان شدیم. قرار بود به عنوان نمایندۀ آسیا در المپیک مسکو در کشور شوروی شرکت کنیم که دولت وقت ایران بدلیل اشغال افغانستان توسط نیروهای شوروی، مسابقات المپیک مسکو را تحریم نمود و شرکت نکردیم. با توجه به اینکه آن موقع در اوج آمادگی بودم، واقعاً حیف شد که نتوانستم توانمندی هایم را در تیم ملی و در المپیک مسکو به نمایش بگذارم. سپس تیم ملی به مدت ۷ تا ۸ ماه تعطیل شد و پس از مدتی مجدداً تیم ملی جهت شرکت در مسابقات جام ملت های آسیا تشکیل شد. وقتی ما در مسابقات آسیایی کویت حضور داشته و درگیر مسابقات بودیم، متأسفانه عراق به ایران حمله کرد و جنگ هشت ساله آغاز شد و ما در شرایط بد روحی و روانی که ناشی از حملۀ به خاک کشور عزیزمان بود، در این مسابقات به مقام سوم دست یافتیم. به هرحال بدلیل مشکلاتی که برای تیم ملی بوجود آمد ما هم نتوانستیم آنطور که باید در رده ملی بیشتر حضور داشته باشیم.
(جناب برزگری، حضرتعالی هم در تیم های ایرانی و هم مدت بیشتری در تیم های مطرح کشورهای حوزه خلیج فارس، سالها بازی کردید و نمایش های دلپذیری ارائه نمودید. از آن تیم ها برایمان تعریف کن و اینکه درکدام تیم بیشتر درخشش داشتید و آیا راضی بودید؟
برزگری؛ در اولین سال حضورم در تیم النصر دوبی بازی کردم، اما پس از بازگشت به ایران، مقامات وقت فدراسیون فوتبال اظهار داشتند کسانی که در خارج از ایران بازی کرده اند نمی توانند در تیم ملی ایران بازی کنند. حقیقتاً قانون من درآوردیِ مسخره و غیرقابل قبولی بود. لذا اجازه ندادند من در تیم ملی ایران بار دیگر عضو بشوم. اما بهترین تیمی که در آن بازی کردم و راضی بودم، تیم باشگاهی النادی المصری کشور مصر بود که بهترین دوران فوتبالم را در آنجا گذراندم.

(آقای برزگری، خیلی از هم دوره ایهای شما چه در رده ملی و چه در باشگاهی، پس از آویزان کردن کفشها، به مربیگری روی آوردند و فعال شدند. علیرغم اینکه حضرتعالی یکی از بهترین بازیکنان ایران بودید و تجربیات بسیاری در ایران و خارج از کشور داشتید، چرا وارد عرصۀ مربیگری نشدید؟
برزگری، باید خاطر نشان کنم که من در خارج از ایران بیش از بیست سال سابقۀ مربیگری دارم. در بهترین تیم کشور امارات متحده عربی یعنی تیم باشگاه بزرگ نادی العین که یکی از موفق ترین تیمهای آسیا می باشد، بیست سال مربیگری نمودم. ولی متأسفانه در داخل ایران شرایط مربیگری برایم فراهم نشد. زیرا اهل رانت نبودم و پارتی هم نداشتم و به همین خاطر هرگز نتوانستم در عرصۀ مربیگری در داخل کشور عزیزم فعال باشم. برای مربیگری در داخل کشور باید از راههای دیگری وارد شوید که من هرگز اهلش نبودم و نخواهم بود. البته هیچ کس در ایران هم سراغی از من نگرفت و درخواست همکاری نشد.
(جناب برزگری، تفاوتها در امکانات و زیرساخت ها و شیوۀ باشگاه داری در ایران و خارج از ایران را بیان بفرمایید و علت این تفاوتها در چه می دانید؟
برزگری، حقیقتاً تفاوت سطح امکانات و زیرساخت های کشور ما با کشورهای حوزه خلیج فارس از زمین تا آسمان می باشد و شیوۀ باشگاه داری در ایران هم با دنیا بسیار متفاوت است. مثلاً باشگاه هایی که درکشور امارات خصوصی هستند تعداد آنها اندک می باشد، ولی بقیه باشگاه ها در همه رده های سنی از هفت سال به بالا، بسیار فعال هستند و تعداد بازیهای بسیاری، هر سالۀ در رده های سنی برگزار می کنند تا استعدادها شکوفا گردد. اما من که در شیراز هستم، متوجه می شوم که مسابقات رده های سنی در ایران بسیار اندک هستند و کیفیت آنان نیز بسیار پائین است. من شاهد بازی رده سنی امید بین تیم سبز شیراز و نفت بودم که چندان چنگی به دل نمیزد و کیفیت بالایی نداشت. در کشورهای عربی در رده های سنی هر سال حداقل بیش از ۳٠ تا ۴٠ مسابقه برگزار می کنند، حال آنکه در ایران این تعداد مسابقات بسیار اندک می باشد و آن امکانات پیشرفته و مربیان کار آزموده و مجرب و توانمند و آموزش دیده هم به اندازه کافی فعال نیستند. به همین خاطر ما نمی توانیم در رده های سنی موفقیت های خوبی کسب نمائیم و نتایج قابل قبولی داشته باشیم.

(جناب برزگری، درعرصۀ مسابقات ورزشی، دوستان بسیار زیادی داشتید و در کنار آنها بازی کردید. ممکن است بفرمائید با کدامیک از آنها راحت تر و راضی بودید؟
برزگری، در ردۀ باشگاهی، دوستان زیادی داشتم که عاشق اخلاق و رفتار آنان بودم و دلم می خواست همیشه در کنار آنان باشم. از آن جمله شادروان علیرضا عزیزی و ابراهیم قاسمپور. همچنین کسانی که بازی کردن در کنار آنان برایم بسیار خاطره انگیز بود، سیدطاهر موسوی، منصور روستا و یک بازیکن در تیم نیروی اهواز به نام مانی ملک زاده. اما در ردۀ ملی از بازی کردن در کنار حمید علیدوستی، حسین فرکی و شادروان حبیب خبیری برایم لذت بخش بود.
(جناب آقای برزگری، بهترین گلهایی که در ردۀ باشگاهی و ملی زده اید؟
برزگری، بهترین گلم در ردۀ ملی به تیم ملی هندوستان در کشور سنگاپور و در رده باشگاهی هم به تیم پرسپولیس تهران زدم.
(استاد برزگری، الگوی شما در بین بازیکنان داخلی و خارجی چه کسانی بودند؟
برزگری، الگوی من در داخل کشور یک بازیکنی درتیم منتخب خوزستان به نام اصغر دوستانی بود که چندان معروف نبود اما برای من بسیارحائز اهمیت، شایسته و دارای اخلاق نیکو بود.
(بهترین مربیان باشگاهی و ملی ایران را که به نظرحضرتعالی بازدهی بهتری داشتند را معرفی بفرمائید؟
برزگری، بهترین مربی از نظر من در ردۀ ملی استاد حشمت مهاجرانی و در ردۀ باشگاهی جناب آقای حسن حبیبی بودند.
(استاد برزگری، برای پیشرفت فوتبال ایران چه پیشنهادی دارید و موانع رشد و شکوفایی فوتبال ایران را در کجا می دانید؟
برزگری، در رابطه با پیشنهاد برای پیشرفت فوتبال ایران، من بیشتر برای پیشرفت فوتبال استان خودم نظر می دهم. می دانید که استان خوزستان معدن بسیار عظیمِ طلای سیاه یعنی نفت می باشد که با استفاده از پول نفت بیشتر بودجه ایران تأمین می گردد. چرا نباید از همین فروش نفت برای پیشرفت فوتبال استان خوزستان هزینه کنند و امکانات و زیرساخت های لازم و پیشرفته در اختیار این استان فوتبال خیز قرارگیرد؟ به نظر من باید در مدیریت فوتبال این استان از افراد خبره و متخصص و مجرب و توانمند استفاده شود و از دانش و تجربه بزرگمردانی همچون اساتید دهکردی و لفته سه برادران که هرکدام از این دو چهرۀ برجستۀ استان خوزستان، بیش از شصت سال تجربۀ کاری و عملکردی دارند و همچنین دیگر افراد متخصصی که در استان خوزستان بسیارند. اما نمی دانم چه دست هایی در کار است که اجازه نمی دهند دلسوزان و افراد برنامه ریز، پای کار بیایند و به فوتبال خوزستان خدمت کنند.

(استاد اگر ممکنه یکی از بهترین خاطرات ورزشی دوران فوتبال خود را بیان کنید.
برزگری، یکی از بهترین خاطرات من در هنگام مسابقات قهرمانی آسیا در تیم ملی بزرگسالان در کشور سنگاپور بود که همۀ اعضاء و بازیکنان تیم ملی ایران بسیار همدل و متحد و منسجم و هماهنگ و صمیمی بودند و برای موفقیت تیم ملی از جان مایه می گذاشتند و هنگامی که جهت شرکت در مسابقات برای رفتن به استادیوم سوار اتوبوس می شدیم، در بین راه همه با هم آهنگ بسیار معروفی را که همه دوست داشتند، با هم می خواندیم و شادی می کردیم و بسیار خوش می گذشت. ما بسیار شاد و مسرور و خوشحال می شدیم و روحیه می گرفتیم. من هرگز آن لحظات شاد را فراموش نمی کنم.
(استاد برزگری، با عذرخواهی، ممکنه در رابطه با زندگی خصوصی تان سئوال کنم که در چه سالی ازدواج کردید؟ الان چند فرزند دارید؟ و به چه کاری مشغولند؟
برزگری، من ۳۳سال پیش یعنی سال ۱۳۶۹ ازدواج نمودم که ثمرۀ این ازدواج، دو پسر و یک دختر است. پسر بزرگم، سینا، در کشور عمان سکونت دارد و مربی باشگاه نادی سور بوده و در مدارس فوتبال نیز فعال می باشد. دیگر فرزند پسرم به نام، محمد، درکشور آلمان سکونت دارد و مدرس فوتبال آلمان می باشد و کار فیزیوتراپی نیز انجام می دهد. اما دخترم به نام سوزان، دندانپزشک هستند.

(استاد اگر به شما درخواست همکاری جهت خدمت به فوتبال کشور را بدهند آیا می پذیرید؟
برزگری، بله. قطعاً دوست دارم به پیشرفت و شکوفایی استعدادهای درخشان کشورم کمک کنم. چون تجربیات بسیار بالایی دارم. البته چون در شیراز سکونت دارم، بیشتر دوست دارم یک مدرسه آموزش فوتبال یا آکادامی بزنم. اما متأسفانه مشاهده می کنم در شیراز مدارس فوتبال بسیار زیادند. ضمن اینکه کسانی به عنوان مسئولان این مدارس و مربیان آموزش دهنده کار می کنند که اصلاً تجربه و تخصص و فنون آموزش علمی و اصولی را بلد نیستند و صلاحیت ندارند. نباید اجازه داد هر شخصی که تقاضای تشکیل مدرسه فوتبال کرد، بلافاصله بدون هیچ گونه معیار و تخصصی و تجربه و سابقۀ کاری مجوز مدرسه فوتبال دریافت کند. در واقع هدف آنها فقط درآمدزایی می باشد و به کیفیت آموزش اصلاً توجهی نمی شود. من هم به همین خاطر دلسرد شدم و از تشکیل مدرسه فوتبال و آکادامی انصراف دادم.
(استاد ببخشید، ازمسئولان ورزش ایران چه انتظاری دارید؟
برزگری، متأسفانه فوتبال کشور ما نسبت به فوتبال روز دنیا، بسیار عقب مانده و فاقد کیفیت لازم است. بیش از چهل سال است که قهرمان جام ملتهای آسیا نشده ایم. در حالی که سه بار پی در پی ما قهرمان جام ملتهای آسیا شدیم و بیش از چهل سال است که به المپیک راه پیدا نکرده ایم. در حالی که سه بار قبلاً در المپیک ها حضور داشتیم. اگر قبلاً موفق شدیم به خاطر استفاده از افراد توانمند و لایق و مدیر، با برنامه ریزی اصولی و استفاده بهینه از آن ظرفیت های لازم که همه پای کار بودند. اما الان سوء مدیریت در ورزش ایران بیداد می کند. برنامه ریزی و آینده نگری وجود ندارد و هیچ چیز سر جای خودش نیست. از فکر و درایت و توانمندی افراد دلسوز و مجرب استفاده نمی شود. برای پیشرفت و موفقیت باید دارای زیرساخت های لازم و کافی بود تا با استفاده از تکنولوزی روز دنیا و اهمیت دادن به آموزش برای مربیان و داوران و استفاده از بازیکنان توانمند، مسائل فنی سر لوحه برنامه ریزیها قرار گیرد و از همۀ پتانسیل های لازم و نیروهای مجرب و کارآمد استفاده گردد.
(استاد ببخشید، به عنوان سؤال آخر، از استان کهگیلویه و بویراحمد آیا شناختی و اطلاعاتی هم دارید؟
برزگر، بله، من از استان کهگیلویه و بویراحمد هم خاطرات تلخ دارم و هم خاطرات شیرین. من در دهه شصت بیش از شش ماه همراه با خانواده در شهرستان گچساران سکونت داشتم و زندگی کردم. مردم گچساران مثل دیگرمردم ایران، گل هستند و بامرام و بامعرفت و میهمان نواز هستند. اگرچه تعداد زیادی از آبادانیهای همشهری من بخصوص بازیکنان تیم صنعت نفت مثل برادران بشاگردی و شادروان صفدر بنده و مهران قلمی و سهیل جمعه زاده آنجا سکونت داشتند، اما مردم واقعاً برای ما احترام قائل بودند. یک خاطره بسیار تلخ از استان شما دارم که هرگز فراموش نمی کنم. از تیم صنعت نفت آبادان جهت دو بازی دوستانه که یکی در شهر یاسوج و دیگری در گچساران بود دعوت شدیم. بازی اول را در شهر یاسوج برگزار کردیم که استقبال بسیار خوبی از مسابقه شد و استادیوم مملو از تماشاچی بود. و اما برای مسابقه دوم وارد گچساران شدیم. من در اوج آمادگی بودم و باید برای بستن قرارداد با یک تیم قطری عازم قطر می شدم . شادروان منوچهر سالیا مربی ما اصرار داشت که بمانم و بازی کنم. من خواهش کردم که می خواهم قرارداد ببندم، حتماً باید عازم قطر شوم. اما استاد زیاد اصرار کردند و به ناچار و به احترام ایشان برای مسابقه در گچساران وارد زمین شدیم که در اینجا هم استقبال تماشاگران فوق العاده بود. از شانس بسیار بدِ من، در همان سی ثانیه اول مسابقه، یک بازیکن گچسارانی با تکلی وحشتناک سبب شکستگی ساق پایم شد و به شدت صدمه دیدم و از زمین خارج و راهی بیمارستان شدم. متأسفانه نتوانستم عازم کشور قطر جهت بستن قرارداد شوم و مدتها در حال درمان پای شکسته بودم. این بدترین خاطره و ضربه ای بود که برای من پیش آمد.
(استاد برزگری، سخن ناگفته ای اگر دارید بفرمایید؛
برزگری، من درتیم ملی جوانان ایران در کشور امارات در مسابقات جوانان جهان بازی می کردم و یک مربی برزیلی داشتم که در بازی اول، در نیمه دوم به زمین رفتم و بسیارخوش درخشیدم. آقای میلان میلانوویچ مربی یوگسلاوی که شاهد نمایش من بود، به مربی برزیلی ما به شدت معترض شد که چرا ایشان را در همان نیمه اول در ترکیب نگذاشتید. خلاصه پس از آن مسابقات، مربی برزیلی از من خواست که به کشور برزیل بروم و در آنجا بازی کنم و اظهار داشتند که شما می توانید در برزیل بسیار عالی بدرخشی و نمایش بدهی که من نپذیرفتم.
(جناب آقای استاد عبدالرضا برزگری، بزرگمردِ بی بدیل تاریخ فوتبال ایران، از اینکه دعوت ما را به این مصاحبه پذیرفتید، بی نهایت متشکر و سپاسگزارم و موفقیت حضرتعالی را که یکی از گنجینه های ناب و سرمایۀ عظیم تاریخ فوتبال ایران هستید، از درگاه دادارِ دادگرِ دادگستر خواهانم. امیدوارم طول عمر با عزت درکنارخانواده محترمتان داشته باشید

سیدابوصالح دانشفر کهگیلویه دهدشت
دی ماه ۱۴۰۲