قاتل واقعاً میان مردم بود؟

به گزارش اقتصاد دان سید علی عباس محدث فعال اجتماعی و سیاسی کهگیلویه و بویراحمد طی پیامی به قتل داریوش مهرجویی کارگردان سینما و هنر نوشت :

متن پیام بدین شرح است

بنام خدا

با دلی پر از حسرت و تأسف از قتل کارگردان شهیر سینما و چهره ای مطرح در عالم هنر و فرهنگ، مجبورم آنگونه که دوست ندارم، قلم بزنم. وقتی باور داریم که هنر تجلی روح آفریدگار در جهان هستی است، یعنی که این هنر در نهادِ برترین مخلوق عالم هستی به ودیعه گذاشته شده و انسانِ ترقی خواه، با تفکر، درک عالی و فهمِ برتر توانسته است

از این جایگاه شایسته برای خدمت به مردم و اعتلای فرهنگ و جاودانگیِ انسان، استفاده کند. در این بین، سینما به عنوان یکی از مهمترین ارکان فرهنگ و شاید برترین دستاورد هنر، بیشترین تأثیر را در توسعه اقتصادی، فرهنگ سازی، نخبه پروری و آگاهی رسانی به مردم و جامعه دارد. پس ایراد گرفتن از هنر و هنرمندان به همین سادگی نیست. اینجا روی سخنم با کسانی است که سنگینی نام «هنرمند» را به دوش دارند و بارها نام و تصویرشان را در صفحهٔ تلویزیون و پرده سینما دیده ایم و مثلاً نوجوانان و جوانان را با رفتار و گفتارشان رهبری می کنند.

کسانی که هنرشان در شایعه پراکنی و موج سازی بر علیه امنیت و اعتبار دینی و مدیریتی نظام است و به لطایف الحیل ساختار شکنی خود را نشان داده اند. روز سه شنبه در جلوی تالار وحدت تهران، عده ای با شعارهایی که حکایت از بی هویتی دینی شان بود و گروهی نیز با کف و سوت، در مراسم تشییع مرحوم مهرجویی و همسرشان، شرکت کردند. داریوش مهرجویی یکی از پرافتخارترین کارگردانان سینمای ایران با آثاری فاخر و تأثیری بی نظیر در فرهنگ و هنر این مملکت، باید برای مردم و جامعه ما مهم و یقیناً مرگ شان نیز دردآور باشد.

متأسفانه دختر داریوش مهرجویی با بیان شعاری مضحک و مشمئز کننده که این هم برگفته از سخن نسنجیده ای بود که پدر مرحومشان در اختشاشات سال گذشته بیان کرده بود، به نحوی خودنمایی کردند که حکایت از بی هنریشان داشت. از همه که بگذریم، و از بی تفاوتی این جماعت و سکوتِ ملال آورشان نسبت به وحشی گری رژیم جعلی اسرائیل در کشتن بچه ها و مادران بی دفاع مسلمان را هم کنار بگذاریم، نمی شود از سخنِ بی وزن و مقدار مونا مهرجویی به سادگی گذشت. این درد را در فضایی بالاتر از ذهن این بچهْ هنرمند باید دید. آنجایی که قرار است نام هنرمند را بر انسان آزاداندیش و متعهد و مردم دار بگذاریم.

جایی که باید هنرمند، همراه زندگی مردم باشد و تجلی آرامش و مهر، صداقت و عهد، وفاداری و مملکت خواهی باشد. اکنون که قاتل داریوش مهرجویی مشخص شده و مسائلی غیر از آنچه شایسته جایگاه هنر و هنرمند است و دختر مرحوم مهرجویی ادای مظلومیتش را درآورده بود، دلیل قتل، اعتراف کرد. آیا اکنون مونا مهرجویی می تواند با نوجوان و جوان این مملکت مواجه شده و به پلیس و نظام و مردمش طعنه بزند؟ آری، مونا هم مثل پدرش ژست مردم داری گرفت ولی عوامانه سخن گفت. پس هنرمند بودن به دیالوگ حفظ کردن و کات دادن و برداشت متعدد برای اصلاح بیان و لفاظی نیست، باید سواد داشت. باید درون آدم ها شریانِ هنر باشد. باید خمیرمایهٔ جامعه شناختی داشت و ذاتاً هنرمند آفریده شده باشی. ولی متأسفانه خیلی از کسانی که بر آنها ردای هنرمند پوشیده ایم،«ادابازهای» سینما و تلویزیون هستند. به نظر می رسد این میزان صبر و سکوتِ نظام برای کسانی که لخت شدن و روسری از سرِ ناموس خود برداشتن و به هر بهانه ای حرمت ملت و دین و فرهنگ و ادب این مملکت را نگه نداشتن، خیانتی بزرگ و هزینه ای مضاعف بر مردم است. باید مونا بگوید که آیا «قاتلان واقعاً میان مردم» و مسئولان نظام بود؟ یعنی هویت اجتماعی و فرهنگی پدرت متعلق به امنیت و احترام این ملت نیست؟ موناخانم باید بداند کسانی که شعار «نه غزه، نه لبنان» دادند و با مشاهده دیگر هنرمندان سوت و کف زدند و به دنبال سلفی گرفتن بودند، برای تجلیل از پدرشون نیامده بودند. آنها برای همین مقدار کمبودشان آمده بودند که ادا کردند و رفتند.

اکنون شما مانده اید و تاریخی که پدرتان متعلق به آن است و زبانی که بدون از فکر و به میل ابلهانِ مردم فروش، چرخاندید. اگر گاهی در خانه از درد مردم شنیده بودی، می فهمیدی که مرز مردم و هنرمند باریکتر از پرده سینما است. در آن صورت، پشت سر جنازه والدین محترمتان روسری به سر می کردی و با مردم، خردمندانه تر سخن می گفتی. چراکه ملت می فهمند، وقتی برای دارو و غذا و امنیت تحریم شده اند، کسانی که چندین قلاده سگِ نگهبان، سگِ همراه و سگِ نشان دهنده هنرمند بودن، باغبان شخصی، بادیگارد، محافظ منزل، راننده شخصی و یک لشکر آدم و حیوانِ اجیر شده در ویلا و ویلاهای شخصی دارند، نمی توانند الگو و مرادشان باشند. و مردم بالاخره فهمیدند که قاتل واقعاً در برج و باروی خودتان بود. قاتل کسی بود که از گَنجْ خانه و میخانه و خانه های رؤیایی تان خبر داشت.

من که یقیناً ایراد را متوجه موناها نمی دانم. بلکه این درد کهنهٔ ملتی است که مسئولاتش، تاریخ پر از افتخار قهرمانانش را به نام مصلحت و نصیحت و ترحم، سیاه می کنند و باز هم اقشار مردم باید در ابعاد سیاسی، مذهبی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی هزینه اش را تحمل کنند.
و این سزاور نیست.