فرآیند تعیین ارزش فعلی یک شرکت

امید کزازی، تحلیلگر مهندسی مالی با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت :

ارزش گذاری به فرآیند تعیین ارزش فعلی یک شرکت، سرمایه گذاری یا دارایی اشاره دارد که با برخی تکنیک های رایج ارزش گذاری محاسبه می شود. تحلیلگرانی که می‌خواهند برای یک دارایی ارزش قائل شوند، معمولاً به پتانسیل درآمد آتی آن شرکت یا دارایی نگاه می‌کنند.

با معامله اوراق بهادار در بورس، فروشندگان و خریداران ارزش بازار آن اوراق یا سهام را تعیین می کنند. با این حال، ارزش ذاتی مفهومی است که به ارزش درک شده یک اوراق بهادار بر اساس درآمدهای آتی یا سایر ویژگی هایی که به ارزش بازار اوراق بهادار مرتبط نیستند، اشاره دارد. بنابراین، کار تحلیلگران هنگام انجام ارزیابی این است که بدانند آیا یک سرمایه گذاری یا یک شرکت توسط بازار کمتر ارزش گذاری شده یا بیش از حد ارزش گذاری شده است.

ارزش گذاری فرآیند تعیین ارزش تئوری صحیح یک شرکت، سرمایه گذاری، یا دارایی، بر خلاف بهای تمام شده یا ارزش فعلی بازار آن است.
دلایل متداول برای انجام یک ارزیابی عبارتند از: M&A، برنامه ریزی استراتژیک، تامین مالی سرمایه و سرمایه گذاری در اوراق بهادار.
سه روش متداول ارزش گذاری سرمایه گذاری عبارتند از تجزیه و تحلیل DCF، تجزیه و تحلیل شرکت قابل مقایسه، و معاملات سابقه.

ارزش گذاری یک تمرین مهم است زیرا می تواند به شناسایی اوراق بهادار با قیمت نادرست یا تعیین پروژه هایی که یک شرکت باید سرمایه گذاری کند کمک کند. برخی از دلایل اصلی برای انجام ارزش گذاری در زیر ذکر شده است:

۱٫ خرید یا فروش یک تجارت:
خریداران و فروشندگان معمولاً در ارزش یک تجارت تفاوت دارند. هر دو طرف هنگام تصمیم گیری نهایی خود در مورد خرید یا فروش و به چه قیمتی از ارزش گذاری سود می برند.

۲٫ برنامه ریزی استراتژیک:
یک شرکت فقط باید در پروژه هایی سرمایه گذاری کند که ارزش فعلی خالص آن را افزایش دهد . بنابراین، هر تصمیم سرمایه‌گذاری اساساً یک ارزش‌گذاری کوچک بر اساس احتمال سودآوری آینده و ایجاد ارزش است.

۳٫ تامین مالی سرمایه:
ارزیابی عینی ممکن است هنگام مذاکره با بانک ها یا هر سرمایه گذار بالقوه دیگری برای تامین مالی مفید باشد. مستندسازی ارزش یک شرکت و توانایی آن در ایجاد جریان نقدی، اعتبار را برای وام دهندگان و سرمایه گذاران سهام افزایش می دهد.

۴٫ سرمایه گذاری اوراق بهادار:
سرمایه گذاری در اوراق بهادار، مانند سهام یا اوراق قرضه، اساساً شرطی است که قیمت فعلی بازار اوراق بهادار منعکس کننده ارزش ذاتی آن نیست . برای تعیین آن ارزش ذاتی، ارزش گذاری لازم است.

رویکردهای ارزش گذاری شرکت:
هنگام ارزش گذاری یک شرکت به عنوان یک شرکت تداومی، سه تکنیک اصلی ارزش گذاری توسط متخصصان صنعت مورد استفاده قرار می گیرد: ۱.تجزیه و تحلیل ۲. تجزیه و تحلیل شرکت قابل مقایسه و ۳.معاملات پیشین. اینها رایج‌ترین روش‌های ارزیابی مورد استفاده در بانکداری سرمایه‌گذاری ، تحقیقات سهام، سهام خصوصی، توسعه شرکتی، ادغام و تملک ( M&A )، خریدهای اهرمی ( LBO ) و بیشتر حوزه‌های مالی هستند.
هنگام ارزش گذاری یک کسب و کار یا دارایی، سه رویکرد مختلف وجود دارد که می توان از آنها استفاده کرد. رویکرد دارایی، ارزش بازار منصفانه دارایی‌های فردی را محاسبه می‌کند، که اغلب شامل هزینه ساخت یا هزینه جایگزینی می‌شود. روش رویکرد دارایی در ارزش گذاری املاک و مستغلات مانند املاک تجاری، ساخت و سازهای جدید یا املاک با کاربری ویژه مفید است.

بعدی رویکرد درآمد است که جریان نقدی تنزیل شده (DCF) رایج ترین است. DCF دقیق ترین و کامل ترین رویکرد برای مدل سازی ارزش گذاری است.

رویکرد نهایی، رویکرد بازار است که نوعی ارزش گذاری نسبی است و اغلب در صنعت مالی استفاده می شود. این مورد، شامل تجزیه و تحلیل شرکت قابل مقایسه و تجزیه و تحلیل معاملات پیشین است.

روش ۱: تجزیه و تحلیل DCF
تجزیه و تحلیل جریان نقدی تنزیل شده (DCF) یک رویکرد ارزش ذاتی است که در آن یک تحلیلگر جریان نقدی آزاد بدون اهرم یک کسب و کار را در آینده پیش بینی می کند و آن را با میانگین موزون هزینه سرمایه شرکت ( WACC ) به امروز کاهش می دهد.

تجزیه و تحلیل DCF با ساخت یک مدل مالی در اکسل انجام می شود و به جزئیات و تجزیه و تحلیل گسترده ای نیاز دارد. این روش جزئی ترین روش در بین سه رویکرد است و به بیشترین برآوردها و فرضیات نیاز دارد. بنابراین، تلاش مورد نیاز برای تهیه یک مدل DCF نیز ممکن است به دلیل تعداد زیاد ورودی‌ها، اغلب منجر به کمترین ارزش‌گذاری دقیق شود. با این حال، یک مدل DCF به تحلیلگر اجازه می دهد تا ارزش را بر اساس سناریوهای مختلف پیش بینی کند و حتی یک تحلیل حساسیت را انجام دهد.

برای کسب و کارهای بزرگتر، ارزش DCF معمولاً تجزیه و تحلیل مجموع قطعات است که در آن واحدهای تجاری مختلف به صورت جداگانه مدل شده و با هم جمع می شوند.

روش ۲: تجزیه و تحلیل شرکت قابل مقایسه:
تجزیه و تحلیل شرکت قابل مقایسه (همچنین به نام “کامپوزیت های معاملاتی” نیز نامیده می شود) یک روش ارزش گذاری نسبی است که در آن ارزش فعلی یک کسب و کار را با سایر مشاغل مشابه با نگاه کردن به چند برابر معاملاتی یا سایر مضرب ها مقایسه می کنید.

روش ارزشیابی “کامپیس” ارزش قابل مشاهده ای را برای کسب و کار فراهم می کند، بر اساس آنچه که سایر شرکت های قابل مقایسه در حال حاضر ارزش دارند. Comps پرکاربردترین رویکرد است، زیرا ضریب ها به راحتی قابل محاسبه هستند و همیشه جاری هستند. منطق چنین است که اگر شرکت X با نسبت P/E 10 برابر معامله کند و شرکت Y 2.50 دلار به ازای هر سهم درآمد داشته باشد، ارزش سهام شرکت Y باید ۲۵٫۰۰ دلار به ازای هر سهم باشد (با فرض اینکه شرکت‌ها ویژگی‌های ریسک و بازده مشابهی دارند).

روش ۳: معاملات سابقه دار
تجزیه و تحلیل تراکنش های سابقه ای شکل دیگری از ارزش گذاری نسبی است که در آن شرکت مورد نظر را با سایر مشاغلی که اخیراً در همان صنعت فروخته یا خریداری شده اند مقایسه می کنید. این ارزش های معاملاتی شامل حق بیمه تصاحب موجود در قیمتی است که برای آن خریداری شده اند.

ارزش ها نشان دهنده کل ارزش یک کسب و کار هستند و نه فقط یک سهم کوچک. آنها برای معاملات M&A مفید هستند اما می توانند به راحتی تاریخ گذاری شوند و با گذشت زمان دیگر منعکس کننده شرایط فعلی بازار نباشند.

اگر شرکت به فعالیت خود ادامه ندهد، ارزش انحلال بر اساس تجزیه و فروش دارایی های شرکت برآورد می شود. این ارزش معمولاً بسیار تخفیف دارد زیرا فرض می‌کند که دارایی‌ها در سریع‌ترین زمان ممکن به هر خریدارمتقاضی فروخته می‌شوند.

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع