غدیر ،تبلورِ حاکمیّتِ«ملّت» در قامتِ «امامت»

در تاریخ اسلام می‌خوانیم که امام علی (ع) با و جود آن که از طرف خداوند به امامت

رسیده‌بودند ، ولی به دلیل این که بعد از رحلت پیامبر اکرم(ص) مردم با او به عنوان

«خلیفه » بیعت نکرده بودند، بیست و پنج سال خار در چشم و استخوان در گلو ،

سکوت کرد و به خاطر احترام به تصمیم مردم در تعیین سرنوشتشان تمام این سال‌ها

نه تنها کارشکنی نکرد، بلکه همواره در کنار مردم حتّی به خلیفۀ منتخب مردم نیز به

عنوان مشاور کمک می‌کرد. هم او بود که به خاطر مردم و بیعت‌شان بعد از ۲۵ سال

بر مسند خلافت نشست ، با وجود این که ۲۵ سال بود که از طرف خداوند به امامت

رسیده‌بود .

برخی از علمای دین بر این نظرند که معرّفی امام به عنوان شخص شایسته و

نامزد حکومت جنبۀ « تعیینی» دارد،نه «تحمیلی» .معصومان حقِّ حکومت دارند و

مردم حقِّ حاکمیّت . حکومت امری دنیایی و از آنِ مردم است و این حق قابل فسخ و

انتقال به دیگری است. استاد مطهری می‌گوید:

«اگر امام به حق را مردم ، از روی جهالت و عدم تشخیص نمی خواهند، او به زور نباید و نمی‌تواند

خود را به مردم و به امر خدا تحمیل کند.لزوم بیعت هم همین است»

(حماسه حسینی: مطهری،۱۰۷)

در کلامی از حضرت علی (ع) می‌خوانیم که :

«رسول خدا مرا متعهّد به پیمانی کرده و فرموده بود:

پسر ابی‌طالب ! ولایت امّتم حقّ توست. اگر به درستی و عافیت تو را ولیِّ خود کردند و با

رضایت در بارۀ تو به وحدت نظر رسیدند، امر ایشان را به عهده بگیر و بپذیر ؛ امّا اگر در بارۀ تو

به اختلاف افتادند، آن ها را به خواست خود واگذار، زیرا خدا راه گشایش را به روی تو باز خواهد کرد» .

ایشان پس از قبول بیعت مردم بر منبر رفته و خطاب به آن ها فرمود:

«ای مردم ! این امر ، امر شماست. هیچ کس جز آن که شما او را امیر خود گردانید، حقِّ امارت

بر شما را ندارد.»

بنابراین حکومت امری زمینی است،نه آسمانی .لذا هیچ کس بدون انتخاب مردم و بدون

رضایت مردم حقِّ حکومت و حاکمیّت بر مردم را ندارد!