دوال‎پای

اشاره

هر حزب یا گروه یا شخصی که بتواند اعتماد و آرای مردم را به سوی خود جلب کند، باید و می‌تواند

از اختیارات محولّه از سوی مردم برخوردار شود و مسئولیت‌های واگذارشده از سوی مردم را بر عهده

گیرد و چنانچه به هر علّت – ولو از روی خطا و نادانی – مردم احساس کنند شخص منتخب نمی‌خواهد

یا نمی تواند از عهدۀ نمایندگی آنان برآید ، باید در شبکۀ اجتماعی سازوکاری طرّاحی شده باشد

که مردم بتوانند به راحتی اختیارات تفویض‌شده از سوی خود را از او پس بگیرند و به شخص یا حزب

مورد اعتماد خود تفویض کنند .بنابراین اصل تناوب قدرت، از اصول محوری مردم سالاری یا دموکراسی

است .

” هانا آرنت” می‌گوید:

” دموکراسی یعنی آن که مردم از طُرُق آزاد و دموکراتیک بتوانند حقِّ حاکمیّت خود را واگذار و به

راحتی پس بگیرند . هر گاه جریان انتقال قدرت و یا وکالت دائمی مردم به یک فرد ، حزب یا

جریان سیاسی تحقُّق پیدا نماید و امکان برگشت آن میسور نباشد ، دموکراسی ذبح شده است ،

زیرا وکالت دائمی از سوی مردم به یک نقطۀ دیگر به معنی نزول از ارزش های دموکراتیک است .”

دوال‌پا کیست؟

دوال‌پای را کسی می‌دانند که دارای پاهای باریک و دراز مانند دوال باشد ،مرد باریک ساق و شل .

در افسانه‌ها گفته‌اند مردمی هستند که در بیابان‌ها و جنگل‌ها زیست می‌کنند و دارای پاهای دراز

و باریک مانند دوال و تسمۀ چرمین‌اند و خود را شَل وانمود می کنند و مسافران را وادار می‌سازند

که ایشان را بر پشت خود حمل کنند . در این صورت پاهای خود را به دور گردن آن بیچاره می‌پیچند

و اگر موافق میلشان حرکت نکنند ، آنان را خفه می‌کنند . در اساطیر اینان را “غول بیابانی” نیز

نامیده‌اند .

به خاطر دارم در دوران کودکی ولع خاصی برای خواندن و مطالعه داشتم که خوشبختانه هنوز

این تشنگی و تمایل به بیشتر دانستن را دارم – چون کمی می‌دانم که بسیار نادانم – آن زمان‌ها

کتاب قصّه‌ای به نام “سلیم جواهری ” به دستم رسید .در این کتاب می‌خواندم که :

هردمبیل در نقش دوال‌پا

سلیم جواهری مردی ساده‌دل و پاک‌طینت بود . روزی در یک سفر دریایی کشتی‌اش در یک گرداب

و بر اثر طوفان شدید غرق شد . او تخته‌پاره‌ای به کف آورد و بدین وسیله خود را به جزیره‌ای رساند .

روزهای مدام در این جزیرۀ دورافتاده تک‌وتنها می‌زیست و از برگ گیاهان و شکار حیوانات ارتزاق

می‌کرد .

روزی در حین گردش در جنگل به موجودی شبه انسان برخورد که پاهای او شُل و دراز بود ، به گونه‌ای

که نمی‌توانست راه برود . این موجود علیل – یعنی دوال‌پای – از او خواست که او را بر دوش بگیرد و

تا خانه‌اش حمل کند .سلیم با توجّه به قلب سالم و پاک خود بر او ترحُّم آورد و بدون این که از طینت

پلید این موجود بدنهاد آگاه باشد ، او را بر پشت خود سوار کرد و به راه افتاد .

دوال‌پای کم کم و به تدریج پاهای دراز و باریک خود را به دور گردن سلیم حلقه کرد و کمی فشار داد

و به او اخطار کرد که اگر از دستورات او تخطّی کند ، او را خفه می‌کند . سلیم نیز وقتی خود را

فریب خورده و گرفتار دید ، چاره‌ای جز اطاعت نداشت .

بدین ترتیب روزها سپری شد و سلیم مجبور بود ضمن حمل پیکر سنگین دوال‌پای به دستور او با

دوندگی در کوه و جنگل غذای او را جمع‌آوری و برای خوردن او آماده کند .سلیم گاه خیلی خسته

و درمانده می‌شد ، ولی دوال‌پای حتّی اجازه استراحت نیز به او نمی‌داد . التماس‌های سلیم هم

هیچ نتیجه‌ای نمی‌داد .

سلیم با خود اندیشید که ناگزیر باید عقل و خرد خود را به کار گیرد . روزی خوراکی از موادِّ بی‌هوش

کننده تهیّه کرد و به او خورانید . پس از ساعاتی اثر غذای مسموم جلوه‌گر شد و سلیم ، دوال‌پای

بی‌هوش‌شده را از پشت خود سرنگون کرد و به دیار عدم فرستاد و خود نجات یافت .

شهر هرت : لابد می‌پرسید ارتباط این قصّه با قصّه‌های شهر هرت چه بود ؟ راستی اگر مدّتی

در شهر هرت زندگی کرده باشید ، خود پاسخ سوال خود را در می‌یابید .

آیا در پشت ماسک و نقاب دوال‌پای نسبتاً محترم ، قیافۀ کریه و منفور اعلی‌حضرت هردمبیل را

نمی‌شناسید؟! ای بابا!!